En Itàlia, mai que mai dins lo nòrd, s'amolona, maugrat de timidets senhaus d'encoratjament, lei victimas dins un tragic bilanç que fa chasque jorn créisser nòstra ànsia, e nos embarra encara mai dins nòstre embarrament.
Un detalh atrai mon atencion: es lo còr economic de l'estat italian que lo grèvament tòca aqueu flagèu sensa fin. Jamai non aurai gaug de la mòrt ni dau dòu, mai bessai podriam meditar un pauc, au mieg de la catastròfa, sus la societat que se'n tròba tresmudada. Es l'anma dau capitalisme italian, aquela societat, e amb lei subtilei distincions de nòstrei confinaires sus leis indústrias e lei comèrcis essenciaus ò non, siam menats a s'interrogar nosautres pereu sus çò important ò non.
De qué avèm besonh de verai? Se comandi encara quauquei libres, o resèrvi non a d'interès economics poderós mai a d'eficaç artisans coma aquelei de l'Espaci Occitan deis Aups, e quand se tracta pas de menjar intellectuau, me tafura primier lo menjar corporau. Me distàncii dau consumisme jornadier.
E pensi a Pier Paolo Pasolini. L'inclassable Pasolini, poèta, escrivan, cineasta, intellectuau engatjat, elegant empurador d'idèas. Que podiá a l'encòp far de poesia friolana e adaptar au cinèma una òbra de Sade per demostrar la fondamentala inumanitat, l'essenciau antiumanisme dau faissisme. Se sentiá solet quand aviá comprés que la cara modèrna faissista non es pus lo militarisme de Mussolini, mai la pensada totalitària consumista.
L'auràn assassinat per o aver denonciar? Es possible. Mai se l'òme nos manca, tragicament defuntat, sa pensada es encara viva. E la setmana venenta, vos semondrai una traduccion occitana d'un article que demòstra l'actualitat de sa reflexion.
A la setmana que vèn, adonc!
![abonar los amics de Jornalet]()
Un detalh atrai mon atencion: es lo còr economic de l'estat italian que lo grèvament tòca aqueu flagèu sensa fin. Jamai non aurai gaug de la mòrt ni dau dòu, mai bessai podriam meditar un pauc, au mieg de la catastròfa, sus la societat que se'n tròba tresmudada. Es l'anma dau capitalisme italian, aquela societat, e amb lei subtilei distincions de nòstrei confinaires sus leis indústrias e lei comèrcis essenciaus ò non, siam menats a s'interrogar nosautres pereu sus çò important ò non.
De qué avèm besonh de verai? Se comandi encara quauquei libres, o resèrvi non a d'interès economics poderós mai a d'eficaç artisans coma aquelei de l'Espaci Occitan deis Aups, e quand se tracta pas de menjar intellectuau, me tafura primier lo menjar corporau. Me distàncii dau consumisme jornadier.
E pensi a Pier Paolo Pasolini. L'inclassable Pasolini, poèta, escrivan, cineasta, intellectuau engatjat, elegant empurador d'idèas. Que podiá a l'encòp far de poesia friolana e adaptar au cinèma una òbra de Sade per demostrar la fondamentala inumanitat, l'essenciau antiumanisme dau faissisme. Se sentiá solet quand aviá comprés que la cara modèrna faissista non es pus lo militarisme de Mussolini, mai la pensada totalitària consumista.
L'auràn assassinat per o aver denonciar? Es possible. Mai se l'òme nos manca, tragicament defuntat, sa pensada es encara viva. E la setmana venenta, vos semondrai una traduccion occitana d'un article que demòstra l'actualitat de sa reflexion.
A la setmana que vèn, adonc!
