Del temps de la primièra guèrra mondiala, del 21 de febrièr al 19 de decembre de 1916 se debanèt la batalha de Verdun en Lorena. Opausèt l’armada francesa a la sia omològa alemanda.
Devath un delavassi d’obuses, entre los mòrts, los desapareguts o los macats, en dètz meses faguèt a quicòm pròshe 700 000 victimas e foguèt gaireben tant costosa del costat alemand coma francés. Es demorada dins las memòrias coma lo lòc d’una de las batalhas mai sangnosas e inumanas de l’istòria tota.
Dempuèi un sègle, l’istòria oficiala francesa ensenhada tanplan dins las escòlas publicas coma dins las escòlas privadas de la Republica Francesa, sagralizèt la batalha de Verdun coma la de la defensa acarnassida del territòri nacional.
La propaganda de l’estat francés oblida totun de dire que l’armada francesa que defendèt Verdun contra los Alemands èra compausada de nombroses regiments eissits dels diferents pòbles de l’estat francés doncas d’occitans.
O cal dire amb fòrça, los occitans que passèron a Verdun e que i moriguèron un sègle fa, defendián pas lor patria occitana, defendián una patria, França, qu’èra pas la lora. Serviguèron de carn de canon e de baioneta per l’imperialisme francés dins sa luta contra un autre imperialisme, alemand aquel d’aqui, que lo menaçava.
Cent ans apuèi perdrem pas de temps a demandar que França se bate la colpa per que reconesca sa part de responsabilitat dins lo debanament de la bocaria de Verdun, perque sabèm que o farà pas jamai.
Desiram simplament mobilizar la nòstra energia per que lo continent europenc conesca pas mai de talas causas òrras e que las familhas quina que ne siaga l’origina quiten d’èsser adolentidas per encausa de quauqua guèrra.
Nosauts nacionalistas occitans preferissèm viure per la nòstra patria que non pas morir per ela, per tal de la far mai polida encara e de la porgir a las e los que se voldràn venir empaïsar.
Devath un delavassi d’obuses, entre los mòrts, los desapareguts o los macats, en dètz meses faguèt a quicòm pròshe 700 000 victimas e foguèt gaireben tant costosa del costat alemand coma francés. Es demorada dins las memòrias coma lo lòc d’una de las batalhas mai sangnosas e inumanas de l’istòria tota.
Dempuèi un sègle, l’istòria oficiala francesa ensenhada tanplan dins las escòlas publicas coma dins las escòlas privadas de la Republica Francesa, sagralizèt la batalha de Verdun coma la de la defensa acarnassida del territòri nacional.
La propaganda de l’estat francés oblida totun de dire que l’armada francesa que defendèt Verdun contra los Alemands èra compausada de nombroses regiments eissits dels diferents pòbles de l’estat francés doncas d’occitans.
O cal dire amb fòrça, los occitans que passèron a Verdun e que i moriguèron un sègle fa, defendián pas lor patria occitana, defendián una patria, França, qu’èra pas la lora. Serviguèron de carn de canon e de baioneta per l’imperialisme francés dins sa luta contra un autre imperialisme, alemand aquel d’aqui, que lo menaçava.
Cent ans apuèi perdrem pas de temps a demandar que França se bate la colpa per que reconesca sa part de responsabilitat dins lo debanament de la bocaria de Verdun, perque sabèm que o farà pas jamai.
Desiram simplament mobilizar la nòstra energia per que lo continent europenc conesca pas mai de talas causas òrras e que las familhas quina que ne siaga l’origina quiten d’èsser adolentidas per encausa de quauqua guèrra.
Nosauts nacionalistas occitans preferissèm viure per la nòstra patria que non pas morir per ela, per tal de la far mai polida encara e de la porgir a las e los que se voldràn venir empaïsar.