Quauquas consideracions agrò-alimentàrias, per çanjar un pauc...
Entremitan los grands problèmas d’aqueth monde, pòdem mencionar la surexpleitacion de les ressorças naturalas e lo gassilhatge alimentari. Aquò me carga lo borit de véser de gents gitar au borrièr de norritura perfèitament comestibla, amèi mème pas entamiada. Aquera norritura que los quites praubilhèirs poiràn pas minjar, perce qu’es pretendudament passada.
E aquò vèn de la confusion entre DLUO (data lemita d’utilisacion optimala) e DLC (data lemita de consomacion). Autscòps, n’avèvan pas besonh de’queras indicacions: coma i avèva pas de refrigerators, crompèvan pauc e sovent, mingèvan rapidament, e sufisèva de gueitar e de sentir un produït per saber s’èra bon. Adara nos hísam tròp a’queras datas, un brave utís comerciau per nos manipular.
La DLUO es apausada sus los aliments non perissables (produïts secs, surjalats) e s’acompanha d’una mencion discreta mès qu’a tota son importància: “à consommer de préférence avant”. En realitat, pòdem minjar lo produït un, dus, dètz ans après; sàbem qu’una boèita de consèrva pòt se consomar dens los dètz ans, e sàbem qu’i a d’amators de shardinas a l’òli bien pus vielhas. Simplament, serà benlèu un pauc mens gostós, o s’esbrigalharà un pauc (ex. pan de meròc). Dens nat cas serà colonisat per les bacterias patogènas, en rason de les divèrsas tecnicas de conservacions aplicadas! D’alhurs, un mème produït, vendut demb una DLUO de 1,5 mes en França es vendut demb una DLUO de 9 mes a l’estrangèir!
La DLC (ont i a sonqu’escrivut “à consommer avant”) se tròba sus los aliments perissables: produïts leitèirs, carns, peishs frescs... Los quites produïts leitèirs son comestibles dinc a 2 mes après la DLC! Veiratz, çanjaràn pas d’aspècte lo lendoman de la DLC... Es que son pasteurisats. En realitat, solas les DLC de produïts carnats son a respectar!
La rason de tot aquò es qu’un produït “fresc” se vend milhor, e fau donc paréisher”fresc” lo mèi que se pusqui. Mès au prètz d’un tarrible gassilhatge, au detriment de la planèta, deus qu’an res a minjar,... e de les quitas entrepresas.
Pensatz-i e bon apetit!
Entremitan los grands problèmas d’aqueth monde, pòdem mencionar la surexpleitacion de les ressorças naturalas e lo gassilhatge alimentari. Aquò me carga lo borit de véser de gents gitar au borrièr de norritura perfèitament comestibla, amèi mème pas entamiada. Aquera norritura que los quites praubilhèirs poiràn pas minjar, perce qu’es pretendudament passada.
E aquò vèn de la confusion entre DLUO (data lemita d’utilisacion optimala) e DLC (data lemita de consomacion). Autscòps, n’avèvan pas besonh de’queras indicacions: coma i avèva pas de refrigerators, crompèvan pauc e sovent, mingèvan rapidament, e sufisèva de gueitar e de sentir un produït per saber s’èra bon. Adara nos hísam tròp a’queras datas, un brave utís comerciau per nos manipular.
La DLUO es apausada sus los aliments non perissables (produïts secs, surjalats) e s’acompanha d’una mencion discreta mès qu’a tota son importància: “à consommer de préférence avant”. En realitat, pòdem minjar lo produït un, dus, dètz ans après; sàbem qu’una boèita de consèrva pòt se consomar dens los dètz ans, e sàbem qu’i a d’amators de shardinas a l’òli bien pus vielhas. Simplament, serà benlèu un pauc mens gostós, o s’esbrigalharà un pauc (ex. pan de meròc). Dens nat cas serà colonisat per les bacterias patogènas, en rason de les divèrsas tecnicas de conservacions aplicadas! D’alhurs, un mème produït, vendut demb una DLUO de 1,5 mes en França es vendut demb una DLUO de 9 mes a l’estrangèir!
La DLC (ont i a sonqu’escrivut “à consommer avant”) se tròba sus los aliments perissables: produïts leitèirs, carns, peishs frescs... Los quites produïts leitèirs son comestibles dinc a 2 mes après la DLC! Veiratz, çanjaràn pas d’aspècte lo lendoman de la DLC... Es que son pasteurisats. En realitat, solas les DLC de produïts carnats son a respectar!
La rason de tot aquò es qu’un produït “fresc” se vend milhor, e fau donc paréisher”fresc” lo mèi que se pusqui. Mès au prètz d’un tarrible gassilhatge, au detriment de la planèta, deus qu’an res a minjar,... e de les quitas entrepresas.
Pensatz-i e bon apetit!