Dins aqueste imagte podètz veire una informacion publicada sus L’Indepéndant dimenge 7 de febrièr 2016 sus una manifestacion xenofòba a Montpelhièr dissabte 6 de febrièr. Menciona qu'i aviá de drapèls occitans (e tanben catalans, en mai dels franceses). Es pas qu'un començament. Dins la situacion politica e ideologica actuala, es evident qu'i aurà un pauc de pertot la montada del sembla-occitanisme d'extrèma dreita que comencèt de se manifestar en PACA.
E mai los movements per la lenga e la cultura occitanas son pas en defòra de la societat ni dels enjòcs ideologics e politics. L'avançada de sas reivindicacions se farà pas per un consensus mòl amb qualques elegits (d'alhors totjorn menaçats), i aurà forçadament de polemicas.
Devèm dire pas res davant de causas coma la manifestacion en question? Devèm esperar que se multiplique? Pensi al contrari que cal pas daissar passar res. Es paregut dins la premsa: las associacions occitanistas devon respondre sulpic dins la premsa que desapròvan la preséncia de drapèls occitan dins una manifestacion xenofòba, e que l'occitanisme es pas xenofòba.
Lo benefici per l'occitanisme serà doble:
Pòdi pas acabar sens precisar ma conviccion. Dempuèi dètz mila ans, las populacions èran fixadas als territòris per l'agricultura. Aquò's finit. Lo càmbiament màger de civilizacion fa que, emai sens las guèrras, i aurà totjorn mai de mobilitat de las gents.
Luènh d'èsser un malastre per l'occitanisme, es una espèr novèl. Lo nacionalisme etnista francés es fotut d'avança. Lo malaise evident que se vei ne mòstra lo darrièr badalh, emai s'avèm de mal a o comprene, e emai se un nacionalisme de defensa remplaça lo nacionalisme de conquista. L'interculturalisme e lo multilingüisme, la mixitat, càmbian de forma e malgrat las resisténcias per los reconéisser seràn de mai en mai un fait. Lo jòc per las lengas de França es d'i butar.
L'estacament als territòris càmbia de forma mas desapareis pas. Fòrça gents allogèns s'i interèssan mai que las "de soca", e los non-franceses comprenon sovent melhor çò en jòc dins la lenga e sa cultura que fòrça "eiretièrs".
La question es pas d'escupir sus l'istòria occitana ni sul patrimòni de tradicions. La question es que lutam pas pel passat, lutam per l'avenir. L'istòria e lo patrimòni an de sens non pas coma causas de musèu mas coma causas de vida. L'occitanisme es pas ni un tradicionalisme ni un regionalisme. Es en jòc dins lo grand càmbiament de civilizacion en cors. O cal comprene per nos comportar coma cal.
![]()
E mai los movements per la lenga e la cultura occitanas son pas en defòra de la societat ni dels enjòcs ideologics e politics. L'avançada de sas reivindicacions se farà pas per un consensus mòl amb qualques elegits (d'alhors totjorn menaçats), i aurà forçadament de polemicas.
Devèm dire pas res davant de causas coma la manifestacion en question? Devèm esperar que se multiplique? Pensi al contrari que cal pas daissar passar res. Es paregut dins la premsa: las associacions occitanistas devon respondre sulpic dins la premsa que desapròvan la preséncia de drapèls occitan dins una manifestacion xenofòba, e que l'occitanisme es pas xenofòba.
Lo benefici per l'occitanisme serà doble:
— s'opausar dirèctement tre ara a quicòm qu'es fait per créisser, e donc èsser en melhora posicion per se'n desmarcar
— s'opausar tanben indirèctament a l'acusacion dels nacionalistas franceses enemics de las lengas regionalas, quand dison que los que lutan per elas son de "comunitaristas" que "s'embarran" dins d'idèas etnistas.
— s'opausar tanben indirèctament a l'acusacion dels nacionalistas franceses enemics de las lengas regionalas, quand dison que los que lutan per elas son de "comunitaristas" que "s'embarran" dins d'idèas etnistas.
Pòdi pas acabar sens precisar ma conviccion. Dempuèi dètz mila ans, las populacions èran fixadas als territòris per l'agricultura. Aquò's finit. Lo càmbiament màger de civilizacion fa que, emai sens las guèrras, i aurà totjorn mai de mobilitat de las gents.
Luènh d'èsser un malastre per l'occitanisme, es una espèr novèl. Lo nacionalisme etnista francés es fotut d'avança. Lo malaise evident que se vei ne mòstra lo darrièr badalh, emai s'avèm de mal a o comprene, e emai se un nacionalisme de defensa remplaça lo nacionalisme de conquista. L'interculturalisme e lo multilingüisme, la mixitat, càmbian de forma e malgrat las resisténcias per los reconéisser seràn de mai en mai un fait. Lo jòc per las lengas de França es d'i butar.
L'estacament als territòris càmbia de forma mas desapareis pas. Fòrça gents allogèns s'i interèssan mai que las "de soca", e los non-franceses comprenon sovent melhor çò en jòc dins la lenga e sa cultura que fòrça "eiretièrs".
La question es pas d'escupir sus l'istòria occitana ni sul patrimòni de tradicions. La question es que lutam pas pel passat, lutam per l'avenir. L'istòria e lo patrimòni an de sens non pas coma causas de musèu mas coma causas de vida. L'occitanisme es pas ni un tradicionalisme ni un regionalisme. Es en jòc dins lo grand càmbiament de civilizacion en cors. O cal comprene per nos comportar coma cal.