Mon oncle viu dins un vilatge deliciós de Rasés, dins aqueste rasal de las Nautas Corbièras ont lo païsatge ja anóncia las montanhas pirenencas e rampèla encara las còlas de la còsta mediterranèa. Per ieu es un dels parçans mai polits qu’existisca. Dempuèi los tempses geologics fins al temps dels òmes dolçor e salvatjum s’i fan la nòça aürosa.
Aqueste vilatge crincat sul sieu pujòl recampa un centenat de personas. La mitat son de familhas nativas de l’endreit e l’autra mitat s’i son installats dins las darrièras annadas. Es un vilatge coma s’en trapa a bodre dins lo País Nòstre. I a pas pus de comèrci. I a pas pus d’estanquet. I a pas pus d’escòla. Los abitants se rescontran e se parlan per carrièra, pels camins, d’un òrt a l’autre. La sala comunala de las fèstas demòra lo sit privilegiat dels escambis. Lo vilatge regularament organiza d’aperitius, de repaisses, de moments de rescontres, de competicions de cartas e causas autras. Un parelh de còps per mes lo ligam social i vibra.
L’oncle i participa regularament. I presa tant l’escasença de refortir l’amistat amb los vesins de totjorn coma la possibilitat de rescontrar los nòuvenguts, d’aprene a los conéisser e de los integrar dins la comunautat vilatgesa.
Fa qualques meses l’asard m’aviá fait rescontrar un abitant d’aqueste vilatge. Sulpic li aviái demandat se coneissiá mon oncle. M’aviá respondut que coneissiá pas degun al vilatge, çò que me surprenguèt un pauc ja que me diguèt que çai viviá amb sa familha dempuèi unes cinc ans. Puèi, al fil de la nòstra discutida, m’expliquèt qu’aviá bastit lo sieu ostal segon totas las nòrmas ecologicas: materials naturals que respèctan l’environament, calcul precís de l’orientacion de l’ostal, utilizacion de la calor geotermica, pinturas non-nocivas, reciclatge de l’aiga, panèls solars, eoliana domestica. Me contèt que cerquèt longtemps lo terrenh ont aviá bastit l’ostal e que l’aviá trapat dins aqueste vilatge. Me diguèt que volguèt “viure dins çò concret lo sieu pantais ecologic”.
Quand l’autra dimenjada l’oncle venguèt dinar a l’ostal li demandèri se coneissiá son vesin ecologista. Me respondèt qu’aviá ensajat de ligar convèrsa amb el mas sens cap de succés. M’expliquèt que la familha viu totalement a despart de la vida del vilatge: l’atraversan a fum en veitura per anar e sortir de chas eles. Pas un sol còp son anats a las petitas animacions organizadas per la comuna o pels abitants malgrat i èsser estats convidats. Pas un sol còp an caminat per las paucas carrièras del vilatge. M’expliquèt que lo quite cònsol, en pensar que se gausavan pas anar al rescontre del vilatge, lor anèt ofrir un ramelet de flors. Mas li dobriguèron pas solament la pòrta...
Çò mai fòrt es qu’aqueste abitant es pas un associal. Al contrari, mena una vida associativa fòrça rica: milita dins plusors associacions environamentalas e culturalas en defòra del vilatge. D’aqueste comportament ne conclusi que las conviccions ecologistas d’aquesta persona son totalement fallaciosas. Personalament consideri qu’un òme que pretend viure “lo sieu pantais ecologic” siá incapable de gaitar al dessús del cledís de son òrt per i veure sos vesins fa un travestiment de l’ecologia. Es un ipocrita del mitan natural. Al contrari n’es un profitaire ja que tira profit del clima, del païsatge de la suavitat del mitan natural mas ignòra e mespresa los abitants d’aqueste país. Coma se los abitants faguèsson pas partida del mitan natural! Coma s’avián pas contribuït eles tanben, generacion aprèp generacion, a bastir un païsatge uman suau!
Luènh de ieu l’idèa de far un generalizacion d’aqueste exemple extrèm e caricatural. Mas totes coneissem de personas atal, a de gras divèrses. N’i a per tot lo país d’aquesta mena de falses ecologistas e vertadièrs escafandrièrs ostentatòris de la vida vilatgesa. Es pietat pels ecologistas vertadièrs que sabon que l’armonia inclòu los umans.
Aquel sembla-ecologista de Rasés i perd fòrça: mon oncle es un òme apassionant e apassionat que se seriá regalat de l’escotar e de li dire lo país.
![]()
Aqueste vilatge crincat sul sieu pujòl recampa un centenat de personas. La mitat son de familhas nativas de l’endreit e l’autra mitat s’i son installats dins las darrièras annadas. Es un vilatge coma s’en trapa a bodre dins lo País Nòstre. I a pas pus de comèrci. I a pas pus d’estanquet. I a pas pus d’escòla. Los abitants se rescontran e se parlan per carrièra, pels camins, d’un òrt a l’autre. La sala comunala de las fèstas demòra lo sit privilegiat dels escambis. Lo vilatge regularament organiza d’aperitius, de repaisses, de moments de rescontres, de competicions de cartas e causas autras. Un parelh de còps per mes lo ligam social i vibra.
L’oncle i participa regularament. I presa tant l’escasença de refortir l’amistat amb los vesins de totjorn coma la possibilitat de rescontrar los nòuvenguts, d’aprene a los conéisser e de los integrar dins la comunautat vilatgesa.
Fa qualques meses l’asard m’aviá fait rescontrar un abitant d’aqueste vilatge. Sulpic li aviái demandat se coneissiá mon oncle. M’aviá respondut que coneissiá pas degun al vilatge, çò que me surprenguèt un pauc ja que me diguèt que çai viviá amb sa familha dempuèi unes cinc ans. Puèi, al fil de la nòstra discutida, m’expliquèt qu’aviá bastit lo sieu ostal segon totas las nòrmas ecologicas: materials naturals que respèctan l’environament, calcul precís de l’orientacion de l’ostal, utilizacion de la calor geotermica, pinturas non-nocivas, reciclatge de l’aiga, panèls solars, eoliana domestica. Me contèt que cerquèt longtemps lo terrenh ont aviá bastit l’ostal e que l’aviá trapat dins aqueste vilatge. Me diguèt que volguèt “viure dins çò concret lo sieu pantais ecologic”.
Quand l’autra dimenjada l’oncle venguèt dinar a l’ostal li demandèri se coneissiá son vesin ecologista. Me respondèt qu’aviá ensajat de ligar convèrsa amb el mas sens cap de succés. M’expliquèt que la familha viu totalement a despart de la vida del vilatge: l’atraversan a fum en veitura per anar e sortir de chas eles. Pas un sol còp son anats a las petitas animacions organizadas per la comuna o pels abitants malgrat i èsser estats convidats. Pas un sol còp an caminat per las paucas carrièras del vilatge. M’expliquèt que lo quite cònsol, en pensar que se gausavan pas anar al rescontre del vilatge, lor anèt ofrir un ramelet de flors. Mas li dobriguèron pas solament la pòrta...
Çò mai fòrt es qu’aqueste abitant es pas un associal. Al contrari, mena una vida associativa fòrça rica: milita dins plusors associacions environamentalas e culturalas en defòra del vilatge. D’aqueste comportament ne conclusi que las conviccions ecologistas d’aquesta persona son totalement fallaciosas. Personalament consideri qu’un òme que pretend viure “lo sieu pantais ecologic” siá incapable de gaitar al dessús del cledís de son òrt per i veure sos vesins fa un travestiment de l’ecologia. Es un ipocrita del mitan natural. Al contrari n’es un profitaire ja que tira profit del clima, del païsatge de la suavitat del mitan natural mas ignòra e mespresa los abitants d’aqueste país. Coma se los abitants faguèsson pas partida del mitan natural! Coma s’avián pas contribuït eles tanben, generacion aprèp generacion, a bastir un païsatge uman suau!
Luènh de ieu l’idèa de far un generalizacion d’aqueste exemple extrèm e caricatural. Mas totes coneissem de personas atal, a de gras divèrses. N’i a per tot lo país d’aquesta mena de falses ecologistas e vertadièrs escafandrièrs ostentatòris de la vida vilatgesa. Es pietat pels ecologistas vertadièrs que sabon que l’armonia inclòu los umans.
Aquel sembla-ecologista de Rasés i perd fòrça: mon oncle es un òme apassionant e apassionat que se seriá regalat de l’escotar e de li dire lo país.