Per aquestas eleccions regionalas, l’Estat francés coneishoc un taus d’abstencion que caloc qualificar de “istoric”.
Solide, cadun i trobèc la confirmacion de çò que disèva per abans, dinc a l’inefable Alain Duhamel (un jornalista qu’entrevistèc lo quite president Pompidou!) que declarèc que “los Franceses son pas pro adaptats a la vida politica”. Segur, per reglar lo problèma, cau cambiar de pòble …
Cresi que las rasons son, coma sovent, multiplas.
La pandemia? Benlèu. A un moment precisament quan lo monde se sentís tornar a la vida normala, daubuns an pas enveja de s’embarrar, quitament per une estona e un dimenge, dens un lòc claus e d’autes an benlèu paur deu virus tanben.
Çò de solide, es que, au nivèu estatau, aquestas praubas eleccions estón complètament mautractadas peus mèdias màgers. Per lors jornalistas (que demòran totis a París), estoc pas que “lo purmèr torn de las eleccions presidencialas de l’an que veng”, de saber: qui de Valérie Pécresse, Xavier Bertrand o Laurent Vauquiers serà lo candidat naturau de la dreta?
Nada problematica regionala o locala estoc pas evocada. Lo rambalh en Provença sus la preséncia o pas d’una lista LREM ligada (o pas) a Renaud Muselier entertengoc aus uelhs deu public un fosc deus artistics, deus quau las redaccions parisencas se congostèn.
Mes s’espiam l’evolucion deu vòte dens l’Estat francés, vesèm sens balançament una baisha importanta que veng a cada còp mès importanta, e de la quala l’abstencion recente es pas qu’un senhal de mès, o una confirmacion.
Cresi que l’idèia que la Democracia representativa (çò qu’es per jo un non-sens) fàcia a çò que poderé estar la Democracia dirècta (çò qu’es per jo un pleonasme) pèrd au demièi deu public sa credibilitat, sustot en çò deus joens.
La non-presa en compte deu maucontentrèr deu movement deus Gilets Jaunes, la comedia de la conferéncia ciutadana suu climat qu’avoc gaireben pas nada resulta, la politica liberala (La lei Trabalh) de “l’adversari de la finança” qui botèc per carrièras totis los qu’avèvan votat per eth, tot aquò contribuís, pauc a pauc mes segurament, a mostrar lo marrit foncionament d’aqueste regime.
Los joens, que son los purmèrs d’aver la capacitat d’imaginar quicòm mès, son los purmèrs tocats per l’abstencion.
Lo problèma veng ara deu hèit que los politicians coma los analistas parisencs son complètament incapables de’s botar en question o de tornar pensar lo sistèma. Curiós de saber tot çò qu’aquò balharà fin finala …
![abonar los amics de Jornalet]()
Solide, cadun i trobèc la confirmacion de çò que disèva per abans, dinc a l’inefable Alain Duhamel (un jornalista qu’entrevistèc lo quite president Pompidou!) que declarèc que “los Franceses son pas pro adaptats a la vida politica”. Segur, per reglar lo problèma, cau cambiar de pòble …
Cresi que las rasons son, coma sovent, multiplas.
La pandemia? Benlèu. A un moment precisament quan lo monde se sentís tornar a la vida normala, daubuns an pas enveja de s’embarrar, quitament per une estona e un dimenge, dens un lòc claus e d’autes an benlèu paur deu virus tanben.
Çò de solide, es que, au nivèu estatau, aquestas praubas eleccions estón complètament mautractadas peus mèdias màgers. Per lors jornalistas (que demòran totis a París), estoc pas que “lo purmèr torn de las eleccions presidencialas de l’an que veng”, de saber: qui de Valérie Pécresse, Xavier Bertrand o Laurent Vauquiers serà lo candidat naturau de la dreta?
Nada problematica regionala o locala estoc pas evocada. Lo rambalh en Provença sus la preséncia o pas d’una lista LREM ligada (o pas) a Renaud Muselier entertengoc aus uelhs deu public un fosc deus artistics, deus quau las redaccions parisencas se congostèn.
Mes s’espiam l’evolucion deu vòte dens l’Estat francés, vesèm sens balançament una baisha importanta que veng a cada còp mès importanta, e de la quala l’abstencion recente es pas qu’un senhal de mès, o una confirmacion.
Cresi que l’idèia que la Democracia representativa (çò qu’es per jo un non-sens) fàcia a çò que poderé estar la Democracia dirècta (çò qu’es per jo un pleonasme) pèrd au demièi deu public sa credibilitat, sustot en çò deus joens.
La non-presa en compte deu maucontentrèr deu movement deus Gilets Jaunes, la comedia de la conferéncia ciutadana suu climat qu’avoc gaireben pas nada resulta, la politica liberala (La lei Trabalh) de “l’adversari de la finança” qui botèc per carrièras totis los qu’avèvan votat per eth, tot aquò contribuís, pauc a pauc mes segurament, a mostrar lo marrit foncionament d’aqueste regime.
Los joens, que son los purmèrs d’aver la capacitat d’imaginar quicòm mès, son los purmèrs tocats per l’abstencion.
Lo problèma veng ara deu hèit que los politicians coma los analistas parisencs son complètament incapables de’s botar en question o de tornar pensar lo sistèma. Curiós de saber tot çò qu’aquò balharà fin finala …
