I a qualques meses, avèm assistit a l’espelida d’un movement d’esper, amb un envam qu’a bassacat lo mond politic e lo de nòstras consciéncias sempre tròp resignadas. Nos desvelhàvem , quand aviam reüssit de dormir qualque pauc, amb l’excitacion d’aquel famós jorn que la lei Molac tornariá a l’Assemblada nacionala, aprèp lo vòte confòrme obtengut al Senat (i cresètz encara vautres?!). Vau pas tornar desvolzar lo filme del vòte, jubilatòri, de la lei, que caduna e cadun podètz retrobar dins nòstre Jornalet, e mai sus d’autres mèdias e rets socials. Benlèu tanben que vòstras bóitias electronicas son estadas emplenadas de fons en cima. Lo gaug es vengut, nos a sabrondat fins a l’embriaguesa (espirituala o reala), o benlèu qu’avètz nonmàs levada l’ussa, “tè… se passa quicòm de nòu?”. Vertat qu’aviam pas gaire l’escasença de nos regaudir durant aqueles jorns grises de maissant temps e de pandemia. Mas, totun, l’esper, e just aprèp la despaciéncia de veire la data de la promulgacion se sarrar, aquel esper un pauc fosc e fòl, lo dels presonièrs qu’aquò fai tròp de temps que son demorats embarrats entre de parets tan nautas…
Puèi l’escotelada, lo còp de punhal dins lo fetge, la sasina.
Lo fetge, qualqu’unes son a lo se manjar, del temps que d’autres i creson pas, “aquò passarà, los temps an cambiat, aquò se vei”. D’autres encara son a se desesperar, de creire que res non bolegarà pas, jamai. Rai, rat escaudat a paur de l’aiga tebesa, val mai se preparar aital benlèu, que tota fin un bricon positiva, serà melhor aculhida aital.
Qué far? E ben, quala que siá la resulta, coma las Occitanas e los Occitans o an totjorn fach: parlar, escriure, obrar, s’engatjar, caduna e cadun segon sas possibilitats, perque lo jorn que la reconeissença vendrà, car vendrà, ajam pas a presentar una cauquilha vuèja, un passat gloriós aitant que nòstre present seriá bufèc. E se o cal, tornar prene l’alen pendent qualques jorns o qualques meses, annadas, lo temps de recuperar? Sèm pas de maquinas, e remarqui qu’a cada còp qu’avèm cregut la causa perduda de personas novèlas an relevada la bandièra e se son portadas endavant. Amai sèm pas sols: Bretons, Bascos, Alsacians, Còrses, Catalans… Contunhèm dins aquela dralha, es bon, es estimulant! Mercés al collectiu Pour Que Vivent Nos Langues.
Sisif contunha de butar sa pèira, perque es persuadit qu’un jorn capitarà de la pincar a la cima d’aquela fotuda montanha. E se, per asuausar nòstre tresfolitge, participàvem a la soscripcion de la plega 2021 d’IEO edicions?
![abonar los amics de Jornalet]()
Puèi l’escotelada, lo còp de punhal dins lo fetge, la sasina.
Lo fetge, qualqu’unes son a lo se manjar, del temps que d’autres i creson pas, “aquò passarà, los temps an cambiat, aquò se vei”. D’autres encara son a se desesperar, de creire que res non bolegarà pas, jamai. Rai, rat escaudat a paur de l’aiga tebesa, val mai se preparar aital benlèu, que tota fin un bricon positiva, serà melhor aculhida aital.
Qué far? E ben, quala que siá la resulta, coma las Occitanas e los Occitans o an totjorn fach: parlar, escriure, obrar, s’engatjar, caduna e cadun segon sas possibilitats, perque lo jorn que la reconeissença vendrà, car vendrà, ajam pas a presentar una cauquilha vuèja, un passat gloriós aitant que nòstre present seriá bufèc. E se o cal, tornar prene l’alen pendent qualques jorns o qualques meses, annadas, lo temps de recuperar? Sèm pas de maquinas, e remarqui qu’a cada còp qu’avèm cregut la causa perduda de personas novèlas an relevada la bandièra e se son portadas endavant. Amai sèm pas sols: Bretons, Bascos, Alsacians, Còrses, Catalans… Contunhèm dins aquela dralha, es bon, es estimulant! Mercés al collectiu Pour Que Vivent Nos Langues.
Sisif contunha de butar sa pèira, perque es persuadit qu’un jorn capitarà de la pincar a la cima d’aquela fotuda montanha. E se, per asuausar nòstre tresfolitge, participàvem a la soscripcion de la plega 2021 d’IEO edicions?
