Dintrant del trabalh, rescontrèri dins la gabia d’escalièr de mon immòble ma vesina Amelia. Un trentenat d’annadas. A totjorn viscut al Clapàs. De costuma fa lo morre. Uèi, es tota gaujosa. Trefolís de jòia. Escopís un flume de paraulas:
Eri content per ela que foguèssa contenta mas pensi que entendem pas “s’aserbar” del meteis biais. Per ieu, “aserbar” me fa pensar en primièr a las bèstias, als tropèls a la prima que laissan la jaça per anar brostar l’èrba verda, fresca. E per los èssers umans es anar se passejar dins lo campèstre, se congostar de la natura, presar la saba, descobrir lo secret de l’èrba que vida pren a la prima. Per Amelia s’aserbar es sortir de sa gabia. Mas a i soscar de prèp, qu’anèsse dins una sala d’espòrt, una sala de restaurant, dins de botigas, al cinemà, al teatre, en bòstia de nuèch , tot aquò son de gabias. Amelia es totjorn engabiada. Me dirètz: s’aquò li sufís, tant melhor per ela!
Es que passar de gabia en gabia es s’aserbar?
Image may be NSFW.
Clik here to view.
“— Aquest còp, aquò i es! Vau poder m’aserbar. Dempuèi qu’espèri de taçonejar un cafè negre sarrat amb d’amigas. Partejar un repetil a sièis dins una polida sala de restaurant. Anar far de crompas. Fa mai de un an que me soi pas crompat de calçuras aconselhada per una vendeira. Se la venda en linha m’agrada, me sufís pas. La setmana passada comandèri d’espadrilhas d’estiu ponchura 38. Me’n arribèt un parelh de 43. Me cal far las botigas per me crompar de bralhetas, de gonèlas, de camisetas, t’asseguri que passarai de brave moments aquel mes de mai e de junh a far las botigas. Per m’apitançar, comandarai de mens en mens en passatz-prener, en “drive” coma dison. Aimi espinchar çò que crompi, lo tocar, lo paupar. Quora comandi una ensalada fresca, vòli pas ne recèbre una tota passida. Aqueste ivèrn comandèri de chuc de poma, recebèri de chuc de rasim.
Quin plaser vau aver d’anar a la sala d’espòrt, corrér sus un tapís rotlaire sens me desplaçar, fa de bicicleta sus plaça, joslevar de peses, m’estirar, escaufar mos muscles per fondre la graissa de tròp! Quin astre de poder tornamai sègre los corses de “Zumba” amb ma professora tant aimada. Fa un briu tanben que soi pas anada al cinemà, ieu que de costuma passi dos còps per setmana dins las salas escuras. Fa mai de un an que soi pas anada assistir a un concèrt. Aimi la musica classica. Quin plaser de se congostar d’un orquèstre de tria dins un cadièral mofle d’una sala de concèrt agradiva. A res de veire amb la cadena 24 qu’escotas, espandida, aflaquida dins lo canapè de ton salon. E puèi , espèri tanben d’anar en bòstia de nuèch. Dançar fins a l’auba, sarrats los uns contra los autres a susar e tresssusar. Aqueles susadas partejadas, aqueles fretadisses de pèls enfuocats me mancan. A bolegar braçes, cambas, còs al ritme nesci del D.G. me fa cabussar dins un monde de sòmi! Dempuèi lo temps qu’esperavi de m’aserbar! Aqueste còp, es ora! Aquò i es!”
Eri content per ela que foguèssa contenta mas pensi que entendem pas “s’aserbar” del meteis biais. Per ieu, “aserbar” me fa pensar en primièr a las bèstias, als tropèls a la prima que laissan la jaça per anar brostar l’èrba verda, fresca. E per los èssers umans es anar se passejar dins lo campèstre, se congostar de la natura, presar la saba, descobrir lo secret de l’èrba que vida pren a la prima. Per Amelia s’aserbar es sortir de sa gabia. Mas a i soscar de prèp, qu’anèsse dins una sala d’espòrt, una sala de restaurant, dins de botigas, al cinemà, al teatre, en bòstia de nuèch , tot aquò son de gabias. Amelia es totjorn engabiada. Me dirètz: s’aquò li sufís, tant melhor per ela!
Es que passar de gabia en gabia es s’aserbar?
Image may be NSFW.
Clik here to view.
