L’albatròs

Sovent, per se divertir, los òmes d’equipatge
Se prenon d’albatròsses, vastes aucèls das mars,
Que segon, indolents companhs de viatge,
Lo bastiment qu’esguilha sus las gorgs amars.
 
A pena los an depausats sus las taulas,
Qu’aquelos reis de l’azur, malbiaissuts e vergonhoses,
Laissan pietosament lors grandas alas blanchas
Coma d’avirons longasses au costat d’elos.
 
Aquest viatjaire alat, coma es tant gòf e mòl!
Eu, que fuguèt tant bèu, qu’es comic e laid!
L’un ponhea lo bèc amb un cremagola,
L’autre mima, en ranqueant, l’infirm que volava!
 
Lo Poèta es semblable au prince das nèblas
Que trèva la tempèsta e se ritz dau sordat;
Exiliat sus lo sòl au mitan das ganassas,
Sas alas de gigant l’empachan de chaminar.
 
 
 
 
Charles Baudelaire