Sem a la fin d’una passa del tot descomunala emai inimaginabla.Nos venon encara plan de conjuracions e d’inquietudas mandadas per las institucions mas se sentis plan que lo monde i crèson gaire. La vida normala, trafiquejanta, bolegaira e socitosa torna. Del temps dau confinamanet lo silenci èra impressionant. Lo bronzinadis de la ciutat que s’ausis de longa èra calat. E,vertat es, se los aucèls s’ausissian plan mièlhs, aquel silenci majestuós èra gaireben inquietant. Las carrieras voidas, a se demandar per que n’i avià! La ciutat tampada au sens literal. Totas las pòrtas de costuma dubertas barradas. E d’aici d’alai una trista coga de monde quilhats per carrièira, plan alunhats entres elis, amb de masquetas de bricolatge que fasian encara mai fòrta la sentida d’anormalitat inquietanta. Demai plan pauc de bruch sortit dels ostaus e apartaments. Aital una marca de la debuta dau desconfinament es estada d’ausir rires e cacalasses sortir dels ostaus e jardins. Ara la vida bronzinanta torna e sentissem una jubilacion de se passejar, recampar, costejar e de se parlar. Regalada de la libertat d’anar a sa fantasiá dins la vila tornamai duberta. Se verifica que la libertat es una aura, un ventolet leugièr que se passeja entre lo monde e fai venir lo riset.Se la libertat a pas de pres a de segur un gost e dona de vam. Es per aquò que se parle de la alas de la libertat. Nos es per cadun un tresaur. Es pas estonant se n’ia fòrça que nos la volon raubar.
![abonar los amics de Jornalet]()
