Dins aqueste blòg parli pas tròp sovent de ma situacion personala.
Pasmens, ara, ma vida pròpria intra en collision amb l’actualitat mai violenta e mai tragica de la lenga occitana. Mon ensenhament fa partida de la lista negra dei cors d’occitan que l’estat assaja d’eradicar l’an que ven, dins diferents collègis e licèus.
Pron de legeires sabon que, e mai se siáu lingüista e scientific de formacion, mon activitat professionala se situa pas a l’universitat mai dins lo segondari. Mon pòst de professor d’occitan se centra dins un licèu e un collègi de Manòsca, amb un destacament au collègi de Chastèu Arnós.
Lei cors d’occitan que fau ais adolescents de Manòsca e Chastèu Arnós son menaçats, coma lei cors d’occitan que d’autrei collègas asseguran a Aurenja, Cavalhon, Cadenet, Costelet, Tarascon... Se passa lo mesme drama dins d’autrei sits, fòra Provença, per exemple au collègi Sant Maur de Pau...
Prepausam una accion per defendre l’occitan-provençau a Manòsca, davant lo Licèu Esclangon, aqueste dimars 31 de mai, a 10 oras dau matin. Serà davant mon licèu... Serà lo moment d’afluéncia maximala de tota la setmana...
I avèm convidat leis escolans, lei parents d’escolans, lei professors, lei defensors de la lenga occitana (en grafia classica o mistralenca), lei movements culturaus e politics dau país, lei sindicats e totei lei ciutadans de bòna volontat... Lei mèdias son informats e convocats. Avèm escrich ais elegits. Quauquei comunas de la region nos an respondut amb de letras calorosas de sosten.
L’objectiu es de far veire sus lo terren que la lenga occitana —lo provençau— es una question totalament publica, que concernís totei lei ciutadans e que deu sortir dei cercles tròp sovent invisibles de l’occitanisme-provençalisme.
Demandarem publicament lo sauvament dei cors d’occitan e la generalizacion de l’ofèrta d’aquel ensenhament. Quicham sus lo fach que l’occitan es la lenga de totei: es lo signe fondamentau de nòstra cultura comuna.
Tanben avèm lançat una peticion sus Internet que se dirigís, ara per ara, vèrs lo sulhet dei 800 signaturas. Lei comentaris son edificants: fòrça signataris, desconeguts dins lei cercles de l’occitanisme-provençalisme, i exprimisson lo besonh veement de far viure la lenga dau país, e mai quand elei la parlan pas. Es encoratjant. I a una demanda.
Sabèm pas se reüssirem l’accion dau 31 de mai. Mai sabèm que se temptam ren, fòrça cors d’occitan despareisseràn de maniera segura dins quauquei mes.
Prenèm de riscs. E o sabèm.
Prenèm lo risc d’èsser ignorats per lei mèdias que son formatats per veire pas lei revendicacions occitanistas. Mai benlèu reüssirem a traucar una paret e a difusar quauquarren: aumens un vidèo sus Youtube o Dailymotion, aumens un ressòn dins Jornalet e dins d’autrei mèdias apiejats sus de malhums vigorós... E ja seriá quicòm de non negligible.
Prepausarem ai manifestants una demostracion digna, pacifica e determinada sus la plaça publica. O farem davant un licèu puslèu tranquil, dins una vila pichona mai plena de notorietat. Manòsca fa parlar d’ela per de festenaus d’escritura literària en francés (lei Correspondéncias), per sa proximitat amb lei centres de recèrca atomica de Cadaracha e d’ITÈR, per son atraccion toristica, per aver conegut lo pintor Carzou e l’escrivan occitan francofòn Joan Giono (qu’èra un enemic declarat de l’occitan). Nosautres assajarem de ne far un centre de lucha per la lenga occitana, immediatament.
E a tèrme mejan, s’una dinamica s’installa, assajarem de far conéisser Manòsca, tanben, per seis escrivans de lenga d’òc. Manòsca a inspirat Lazarina de Manòsca, Enric Espieut e Joan-Ives Casanova, entretant... Que son d’un nivèu ben superior a Joan Giono.
Se per cas podèm far dau 31 de mai un eveniment, una part de l’opinion publica veiriá benlèu que i a de combats que valon la pena d’èsser menats, aicí, en Provença, en Occitània, per nòstra cultura.
Lo conflicte lingüistic entre lenga subordenada (occitan) e lenga dominanta (francés), assagi dempuei d’annadas de lo descriure e de l’explicar amb leis aisinas conceptualas de la sociolingüistica. Lo 31 de mai que ven, aurem l’escasença de l’expausar a bèus uelhs vesents davant tot lo mond.
O fasèm pas per lo plaser de se far veire. Prenèm de riscs sus un terren pauc abituat a l’accion revendicativa. Manòsca es pas acostumada ai manifestacions ansin. Lo movement qu’organiza l’acte —Iniciativa per Occitània— pren lo risc de convocar un eveniment public en s’apiejant sus de mejans modèsts. E ieu personalament, preni de riscs per la seguida de ma carriera de foncionari dins l’Educacion estatala.
Mai lei prenèm aquestei riscs, perque la situacion es urgenta e dramatica.
Nòstra lenga d’òc pèrd de locutors a granda velocitat. Vivèm lei darriereis annadas per ocupar lo terren e per sensibilizar la populacion, ara o jamai.
Lei cors publics d’occitan son ja pauc nombrós e, se prenèm pas de risc, seràn fòrça mens nombrós dins quauquei mes. Es ora de mostrar una volontat de resisténcia, ara o jamai.
Lo concèpte major d’Occitània es menaçat per un grop de personas que lo voudrián reduire a la region de Tolosa e Montpelhièr. Es urgent de mediatizar la revendicacion occitana dins diferentei regions. Per exemple au còr de Provença, dins la vila emblematica de Manòsca, sèti internacionau de l’entrepresa L’Occitane en Provence. Se capitam ben, mostrarem qu’Occitània es ben pus granda.
Sabèm pas se reüssirem mai o farem tot per reüssir. Lo qu’assaja jamai, ganha jamai. Lo que tempta, l’astrada li pòu sorire. Temptem! Venètz a Manòsca!
Pasmens, ara, ma vida pròpria intra en collision amb l’actualitat mai violenta e mai tragica de la lenga occitana. Mon ensenhament fa partida de la lista negra dei cors d’occitan que l’estat assaja d’eradicar l’an que ven, dins diferents collègis e licèus.
Pron de legeires sabon que, e mai se siáu lingüista e scientific de formacion, mon activitat professionala se situa pas a l’universitat mai dins lo segondari. Mon pòst de professor d’occitan se centra dins un licèu e un collègi de Manòsca, amb un destacament au collègi de Chastèu Arnós.
Lei cors d’occitan que fau ais adolescents de Manòsca e Chastèu Arnós son menaçats, coma lei cors d’occitan que d’autrei collègas asseguran a Aurenja, Cavalhon, Cadenet, Costelet, Tarascon... Se passa lo mesme drama dins d’autrei sits, fòra Provença, per exemple au collègi Sant Maur de Pau...
Prepausam una accion per defendre l’occitan-provençau a Manòsca, davant lo Licèu Esclangon, aqueste dimars 31 de mai, a 10 oras dau matin. Serà davant mon licèu... Serà lo moment d’afluéncia maximala de tota la setmana...
I avèm convidat leis escolans, lei parents d’escolans, lei professors, lei defensors de la lenga occitana (en grafia classica o mistralenca), lei movements culturaus e politics dau país, lei sindicats e totei lei ciutadans de bòna volontat... Lei mèdias son informats e convocats. Avèm escrich ais elegits. Quauquei comunas de la region nos an respondut amb de letras calorosas de sosten.
L’objectiu es de far veire sus lo terren que la lenga occitana —lo provençau— es una question totalament publica, que concernís totei lei ciutadans e que deu sortir dei cercles tròp sovent invisibles de l’occitanisme-provençalisme.
Demandarem publicament lo sauvament dei cors d’occitan e la generalizacion de l’ofèrta d’aquel ensenhament. Quicham sus lo fach que l’occitan es la lenga de totei: es lo signe fondamentau de nòstra cultura comuna.
Tanben avèm lançat una peticion sus Internet que se dirigís, ara per ara, vèrs lo sulhet dei 800 signaturas. Lei comentaris son edificants: fòrça signataris, desconeguts dins lei cercles de l’occitanisme-provençalisme, i exprimisson lo besonh veement de far viure la lenga dau país, e mai quand elei la parlan pas. Es encoratjant. I a una demanda.
Sabèm pas se reüssirem l’accion dau 31 de mai. Mai sabèm que se temptam ren, fòrça cors d’occitan despareisseràn de maniera segura dins quauquei mes.
Prenèm de riscs. E o sabèm.
Prenèm lo risc d’èsser ignorats per lei mèdias que son formatats per veire pas lei revendicacions occitanistas. Mai benlèu reüssirem a traucar una paret e a difusar quauquarren: aumens un vidèo sus Youtube o Dailymotion, aumens un ressòn dins Jornalet e dins d’autrei mèdias apiejats sus de malhums vigorós... E ja seriá quicòm de non negligible.
Prepausarem ai manifestants una demostracion digna, pacifica e determinada sus la plaça publica. O farem davant un licèu puslèu tranquil, dins una vila pichona mai plena de notorietat. Manòsca fa parlar d’ela per de festenaus d’escritura literària en francés (lei Correspondéncias), per sa proximitat amb lei centres de recèrca atomica de Cadaracha e d’ITÈR, per son atraccion toristica, per aver conegut lo pintor Carzou e l’escrivan occitan francofòn Joan Giono (qu’èra un enemic declarat de l’occitan). Nosautres assajarem de ne far un centre de lucha per la lenga occitana, immediatament.
E a tèrme mejan, s’una dinamica s’installa, assajarem de far conéisser Manòsca, tanben, per seis escrivans de lenga d’òc. Manòsca a inspirat Lazarina de Manòsca, Enric Espieut e Joan-Ives Casanova, entretant... Que son d’un nivèu ben superior a Joan Giono.
Se per cas podèm far dau 31 de mai un eveniment, una part de l’opinion publica veiriá benlèu que i a de combats que valon la pena d’èsser menats, aicí, en Provença, en Occitània, per nòstra cultura.
Lo conflicte lingüistic entre lenga subordenada (occitan) e lenga dominanta (francés), assagi dempuei d’annadas de lo descriure e de l’explicar amb leis aisinas conceptualas de la sociolingüistica. Lo 31 de mai que ven, aurem l’escasença de l’expausar a bèus uelhs vesents davant tot lo mond.
O fasèm pas per lo plaser de se far veire. Prenèm de riscs sus un terren pauc abituat a l’accion revendicativa. Manòsca es pas acostumada ai manifestacions ansin. Lo movement qu’organiza l’acte —Iniciativa per Occitània— pren lo risc de convocar un eveniment public en s’apiejant sus de mejans modèsts. E ieu personalament, preni de riscs per la seguida de ma carriera de foncionari dins l’Educacion estatala.
Mai lei prenèm aquestei riscs, perque la situacion es urgenta e dramatica.
Nòstra lenga d’òc pèrd de locutors a granda velocitat. Vivèm lei darriereis annadas per ocupar lo terren e per sensibilizar la populacion, ara o jamai.
Lei cors publics d’occitan son ja pauc nombrós e, se prenèm pas de risc, seràn fòrça mens nombrós dins quauquei mes. Es ora de mostrar una volontat de resisténcia, ara o jamai.
Lo concèpte major d’Occitània es menaçat per un grop de personas que lo voudrián reduire a la region de Tolosa e Montpelhièr. Es urgent de mediatizar la revendicacion occitana dins diferentei regions. Per exemple au còr de Provença, dins la vila emblematica de Manòsca, sèti internacionau de l’entrepresa L’Occitane en Provence. Se capitam ben, mostrarem qu’Occitània es ben pus granda.
Sabèm pas se reüssirem mai o farem tot per reüssir. Lo qu’assaja jamai, ganha jamai. Lo que tempta, l’astrada li pòu sorire. Temptem! Venètz a Manòsca!