Le Grand Meaulnes

 
Le Grand Meaulnes es un roman que m’impressionèt jove adolescent.
 
Per ieu aquel roman es una marcha, una linha meana dins le temps e l’espaci. Un ambient estranh. De gents que son de clhars escurs e l’abséncia i es reina. S’entende que de bruits. De lengatges sociaus que se cherchan de captar. Compréner. L’amor incharnat per aquela jovena filha tant desiraa, le “peís perdut” (coma los occitanistas le cherchan) dintre le sablhe limit coma entre terra e aiga cf. dins le roman “Le Pays perdu”, l’endreit “Les Sablonnières”.
 
Una maison e un exterior pariers. Le peís que si passa l’accion es estranh tanben. L’òme si clina faça a tot ce qu’es autre. Règlas de la natura. Règlas de la societat.
 
Le vilatge de l’Aut Berric qu’inspirèt le roman es le vilatge d’Espinuelh de Flurièt, vilatge a la rara d’Occitània. En Creissent segon l’estudi de Fontan (= Espinuelh de Flurièt coma de relevant dau Berric d’Òc e Meaulne coma dau Borbonés d’Òil).
 
Per le limit de l’espaci occitan amb le francés, entre l’estudi istoric fondator de l’espaci de l’oèst[1] e avans de ‘tornar trobar’ Escoffier a l’èst[2], i es una zòna mens documentaa. D’autras rechèrchas, veire las mapas, parlan d’una linha mai bassa e dison que los primiers parlars clharament de tipe occitan se trban sus d’una linha (noms daus vilatges francizats) “Treignat- Huriel” forma occitana consultablha sus la Wikipèdia catalana: Trenhac - Uriac (la Wiki occitana indica que la forma francizaa).
 
L’autor dau roman es enfant d’institutors (los dos parents zo son). Doncas los parents (en version actuala de “l’hussard noir”?) a degut far faça a d’escolans pateseants. A degut pausar de questions aus parents coma aus enfants. Le paire nomenat a Espinuelh de Flurièt partent de 1891, le jove Fournier qu’i es demorat 7 ans a degut escotar parlar de joves dau peís coma las familhas. Comparar amb son peís d’origina que la familha ven de Solonha, pasmens le mèsme departament! Qué de mai estonant.
 
Es possiblhe que, coma per son amor per una Yvonne ben reala, la lenga occitana transpareisse dins son òbra d’un biais o d’un autre. Un limit que li semblha evanescent e dur de delimitar, subretot per un non lingüista e subretot un enfant. Vist que son escritura a una part bibliografica non negligiblha inspirant Yvonne de Galais.
 
E Meaulne (que poèm restablir una forma originala Meauna) es un patronim dau canton e que semblha liat au vilatge, vist coma francés dins l’estudi de Fontan, juste vesin de Borbonés sonat en francés Meaulne que l’origina es Mediana> Meauna dins le sens de la Grand charriera/ rota Meauna.
 
Es vertat qu’avèm de toponim semblhablhes coma La Còla Meana francizat en La Colmiane. La còla entre las valaas vivaroalpenchas de Vesubiá e de Tiniá. E en cèrts contèxtes qu’ai ren temps de cherchar aura, le grop AN deven AUN coma Sant>Saunt.
 
Le Grand Meauna, que chèrcha mai son amor en anar a París, entre enfança e adultessa. O entre Berric (e departament de Char) e Borbonés (e mai departament d’Alèir)? O mai entre Frantz de Galais (fa pensar a una forma reondenta la França, Gàllia) e un autre? O entre França e... Occitània?
 
Un libre que m’a totjorn fait raivar. Aquò segur!