Lo 4 d’abril passat nos quitèt Reinat Anfosso, dich “Sciença”, a sos 74 ans. Abans partir aviá previst de publicar aquesta darrièra cronica d’opinion, jos forma de poèma.
Venètz au mieu país per veire lo satin
Que l’auba desplega per li donar lo jorn,
Venètz vèire brilhar lo pus bèu dei morrins
Qu’endaura li sieus flors!
Venètz au mieu país dont la joinessa canta
Li cançons de Nanon, de misé Babelin,
E dont lo rossinhòu dei sieus refrens encanta
Lu sublimes jardins.
(...)
Venètz au mieu país dont la mar profetisa
Lu secrets d’amor per poder ben aimar,
Escotar, silenciós, cen que ditz la sieu brisa
Quora lo jorn s’en va.
Venètz au mieu país dont naisse l’aubespina,
La ròsa, lo lilà, lo graciós reseda,
Dont l’aiga dei valons es totjorn cristalina,
Dont calon lu baiars.
Venètz au mieu país audir l’òrgue sublime
Dont lu divins acòrds fan retentir Casteu,
Venètz contemplar dau donjon manhanime
Lo sieu blanc drapeu!
E ben, volètz saupre lo nom dau mieu país?
Escotatz!
Lo nom dau mieu país, es un frisson d’ivressa,
Un astre luminós, una flòra novèla,
Es un cant d’amor que lo ciel blu caressa,
Es Niça la bèla!