Se ditz sovent que las lengas nòstras son de çò local, de çò pròche, de çò familiar. Al contrari, per ieu l'occitan es lenga de çò luenchenc. Ja luenchenc per ma grand occitana, defuntada a 93 ans en 2009, èra lo vivaroalpenc de Rumans, lo patois romanais. Luenchenca èra la lenga nòstra quand de Corsega estant me'n separava la mar, puèi quand estudiavi las umanitats dins la capitala francesa, o quand, amb la maladreça d'un novelari, ne legiguèri pel primièr còp de vèrses de Mistral o de trobadors a d'estudiants quebequeses.
E tot pareis luènh, la conquista francesa del còr d'Occitània a l'epòca de la Crosada, la Navarra de Joana de Labrit, la fondacion del Felibritge e mai las garrolhas entre Lafont e Roqueta que nos an fach tant de mal.
Luènh me tròbi de la Val d'Aran e de las Valadas occitanas ont benlèu vendrai un jorn. Tròp luènh son mos amics que l'occitan es nòstra lenga comuna.
Totun, totes aqueles luenchencs son tantes rius qu'an confluit en un flume d'amor de luènh que raja dins mas venas e m'irriga lo còr.
E coma o cantam, un jorn mas amoretas se raprocharàn.
E tot pareis luènh, la conquista francesa del còr d'Occitània a l'epòca de la Crosada, la Navarra de Joana de Labrit, la fondacion del Felibritge e mai las garrolhas entre Lafont e Roqueta que nos an fach tant de mal.
Luènh me tròbi de la Val d'Aran e de las Valadas occitanas ont benlèu vendrai un jorn. Tròp luènh son mos amics que l'occitan es nòstra lenga comuna.
Totun, totes aqueles luenchencs son tantes rius qu'an confluit en un flume d'amor de luènh que raja dins mas venas e m'irriga lo còr.
E coma o cantam, un jorn mas amoretas se raprocharàn.