Sovent, quand presenti a d’escolans la lenga nòstra, la devi justificar. L’occitan non es pas mòrt, es socialament aflaquit, es un parlar escondut que cal cercar per veire enfin qu’es viu. Es un esfòrç intellectual que còsta als adolescents de mon entorn que sòlon pas ausir ni per carrièras ni a l’ostal la lenga occitana, per eles una mena de latin que se seriá escantit un pauc après lo gloriós patés de Roma.
Lor repròchi pas lors jutjaments cochoses ni lors testards dobtes, qu’al contrari nos ajudan a melhor compréner l’enjòc de far de nòstra lenga una lenga de la societat.
Òr, en Occitània, la lenga nòstra es mai sovent una lenga de clubs, limitada a qualques corses, a de cercles e cafès occitanistas e de curioses. Aran, solet territòri de l’oficialitat totun imperfiècha, e qualques encontradas ruralas e/o montanhòlas, pasmens pro fragilas pr’amor de la problematica generala de la transmission, son las excepcions que daissarián esperar que l’occitan recobre qualque jorn un usatge social.
Alavetz, que volèm? Que l’occitan se mantenga coma practica nostalgica, ludica o utopica? Es çò que tenèm, ara, e conven d’admetre qu’i resistís fòrt plan.
O fasèm l’escomessa que los joves calandrons o sortits d’autras classas, que los mens joves, que las familhas e los amics, o quitament nòstres enemics amb los quals partejam ça que la la meteissa lenga, nos podèm organizar per far de l’occitan una lenga de la societat.
Ieu i cresi, mas la fe es mòrta sens las òbras.
