L’otària es un tipe de mamifèr marin que compren diferentas espècias. La trobam pas dins las mars d’Euròpa a l’estat natural. Es un animal exotic. Donc, per parlar de l’otària, es normal que las lengas europèas utilizen de mots de formacion relativament tardiva.
Los diccionaris occitans donan pas encara de forma establa.
Dins las lengas romanicas coneissèm un tipe comun que sa forma occitana normala seriá otària, nom femenin. En francés dison otarie, en catalan otària, en italian otạria... En espanhòl i a una forma masculina: otario...
Es un cultisme, un mot de formacion sabenta. Las lengas romanicas l’an creat de manièra convencionala a partir del grèc classic ōtária = ὠτάρια “aurelhas pichonas, aurelhetas”, al singular ōtárion = ὠτάριον “aurelha pichona, aurelheta”, qu’es un diminutiu de ōtós = ὠτός “aurelha”. A partir del grèc, trobam una forma adaptada en latin scientific: otạria. Aquel tipe es un neologisme qu’apareguèt tanben en 1810 en francés, dins lo registre scientific (otarie), abans de s’espandir a d’autras lengas romanicas.
Sus l’accentuacion de la forma occitana, per saber se cal dire otària amb l’accent tonic sus -tà-, o otaria* amb l’accent tonic sus -ri-, es preferible de gardar la primièra forma, otària, per fin que restem pròches del grèc, del latin scientific, del catalan e de l’italian. L’accentuacion de tipe francés, dins otarie, amb l’accent tonic sus -ri-, s’explica simplament per l’impossibilitat del francés de metre un accent tonic sus -ta-. Coma l’occitan a un accent tonic mobil, i a pas de rason que seguisca l’accentuacion limitada del francés.
Los diccionaris occitans donan pas encara de forma establa.
Dins las lengas romanicas coneissèm un tipe comun que sa forma occitana normala seriá otària, nom femenin. En francés dison otarie, en catalan otària, en italian otạria... En espanhòl i a una forma masculina: otario...
Es un cultisme, un mot de formacion sabenta. Las lengas romanicas l’an creat de manièra convencionala a partir del grèc classic ōtária = ὠτάρια “aurelhas pichonas, aurelhetas”, al singular ōtárion = ὠτάριον “aurelha pichona, aurelheta”, qu’es un diminutiu de ōtós = ὠτός “aurelha”. A partir del grèc, trobam una forma adaptada en latin scientific: otạria. Aquel tipe es un neologisme qu’apareguèt tanben en 1810 en francés, dins lo registre scientific (otarie), abans de s’espandir a d’autras lengas romanicas.
Sus l’accentuacion de la forma occitana, per saber se cal dire otària amb l’accent tonic sus -tà-, o otaria* amb l’accent tonic sus -ri-, es preferible de gardar la primièra forma, otària, per fin que restem pròches del grèc, del latin scientific, del catalan e de l’italian. L’accentuacion de tipe francés, dins otarie, amb l’accent tonic sus -ri-, s’explica simplament per l’impossibilitat del francés de metre un accent tonic sus -ta-. Coma l’occitan a un accent tonic mobil, i a pas de rason que seguisca l’accentuacion limitada del francés.