Aquò que hè dejà un brave moment que los mèdias convencionaus (television, jornaus de papièr, ràdios) pèrden audiéncia regularament. En seteme de 2018, lo hinestron avèva perdut 18 mn de vista quotidiana per telespectator sus una annada, es enòrme. La premsa escrita de l’Estat francés, entre 1950 et 2000, es passada de 250 legedors (de 1.000 estatjants) a … 167, sia la pèrda d’un bon tèrç. La ràdio, era, pèrd uns 320.000 auditors cada annada.
Son remplaçats per cadenas de films e serias per internèt e sustot hialats sociaus. Chic a chic, nos trobam, au nivèu de l’informacion, en preséncia de dus mondes que’s poderén completar mes que s’acaran meslèu, e que semblan totis dus sortits de duas planetas diferentas.
La crisi deus Gilets Jaunes, coma totas las crisis, a cavat aquesta diferéncia. Los mèdias màgers, d’Estat o proprietats d’un miliardari pròche deu poder, son demorats sus una posicion meslèu ostila au movement quan los manifestants an, eths, investida la tela. Una mena de trauc badant s’es curat au briu deus eveniments.
Se los mèdias màgers soslinhavan las violéncias deus manifestants, la telaranha se cobrissèva de filmòts que muishavan hèitas violentas de la part deus policièrs mes que passavan pas jamès a la television.
Çò d’estonant es que, lo poder coma los mèdias, hèn en semblant qu’internèt existís pas.
Lo problèma es que sus la telaranha se passejan solide novèlas de las faussas, fake news en bon francés, que cau aprénguer de desemboscar, mes se passejan tanben informacions que son pas faussas, eras. Los mèdias màgers semblan ignorar aquò e hèr tostemps coma s’èran los sols de poder informar. Aquò pòt pas qu’aprigondir la hòssa que dessepara lo public deus tenents de l’informacion oficiala e benlèu guastar encara mès lor pèrda d’audiéncia.
Me demandi se los mèdias màgers son pas fin finala a’s decredebilizar eths medishes. Pièger qu’aquò, a còps, au lòc de difusir informacions, se compòrtan en “policièrs de la pensada” per comentaris que sortissen de l’encastre de l’analisi de la situacion, mes se semblan una mena de propaganda descabestrada hòra de conta-ròtle. Aquò, uei lo dia, passa pas mès au près deu public.
Quan la Hauta Comissària aus Drets de l’Òmi de l’ONU, Michelle Bachelet (anciana opausanta, presonèra e torturada peu regime de Pinochet, tanben mès tard presidenta deu Chili) demanda a l’Estat francés una enquista suus agisses de sa polícia, ça ditz lo Jean-Michel Apathie qu’es pas que lo hèit d’una “secretària desaucupada”, mesclant a l’encòp una defensa ridicula e una ataca d’un sexisme espantant. On es l’informacion, çò que, normalament, un jornalista es suspausat difusir?
Suu platèu de David Pujadas sus LCI, lo 6 de març, Serge Raffy, capredactor deu Nouvel Observateur trasteja pas abans d’evocar una “manipulacion politica” au servici de La France Insoumise, qu’auré comandat l’ahar dirèctament au Haut Comissariat de l’ONU.
Lo 28 de heurèr, Roselyne Febvre, capjornalista deu servici politic de France 24, dens son emission Politique, ditz: “Los Gilets Jaunes que persistissen dens una colèra bruta, a còps iracionala, d’on a sortit un gost ende la violéncia, lo racisme, l’antisemitisme, lo complotisme, en un mot, tot çò de pièger en çò de l’òmi. “ puèi, un momentòt mès tard: “Es vengut una mena de cavalada de fadòrlas (branquignols).”
Lo Journal du Dimanche a lo 9 de març publicadas la resultas d’un sondatges que muishan que 53% deus franceses pensan que la premsa a mau cobèrt lo conflicte deus Gilets Jaunes, 36% pensan de òc e 11% saben pas.
Recentament, un amic a botat sus Facebook ende’s trufar:
Ausit au mercat: “Va sus internèt, a la television disen pas que peguessas”.
Solide aquò pòt semblar l’expression d’una exageracion populara, mes cresi qu’es la pròva d’una tendéncia pesuga de negligir pas. Se los mèdias màgers reagissen pas lèu, van contunhar, ac cresi, de s’ahonsar.
![abonar los amics de Jornalet]()
Son remplaçats per cadenas de films e serias per internèt e sustot hialats sociaus. Chic a chic, nos trobam, au nivèu de l’informacion, en preséncia de dus mondes que’s poderén completar mes que s’acaran meslèu, e que semblan totis dus sortits de duas planetas diferentas.
La crisi deus Gilets Jaunes, coma totas las crisis, a cavat aquesta diferéncia. Los mèdias màgers, d’Estat o proprietats d’un miliardari pròche deu poder, son demorats sus una posicion meslèu ostila au movement quan los manifestants an, eths, investida la tela. Una mena de trauc badant s’es curat au briu deus eveniments.
Se los mèdias màgers soslinhavan las violéncias deus manifestants, la telaranha se cobrissèva de filmòts que muishavan hèitas violentas de la part deus policièrs mes que passavan pas jamès a la television.
Çò d’estonant es que, lo poder coma los mèdias, hèn en semblant qu’internèt existís pas.
Lo problèma es que sus la telaranha se passejan solide novèlas de las faussas, fake news en bon francés, que cau aprénguer de desemboscar, mes se passejan tanben informacions que son pas faussas, eras. Los mèdias màgers semblan ignorar aquò e hèr tostemps coma s’èran los sols de poder informar. Aquò pòt pas qu’aprigondir la hòssa que dessepara lo public deus tenents de l’informacion oficiala e benlèu guastar encara mès lor pèrda d’audiéncia.
Me demandi se los mèdias màgers son pas fin finala a’s decredebilizar eths medishes. Pièger qu’aquò, a còps, au lòc de difusir informacions, se compòrtan en “policièrs de la pensada” per comentaris que sortissen de l’encastre de l’analisi de la situacion, mes se semblan una mena de propaganda descabestrada hòra de conta-ròtle. Aquò, uei lo dia, passa pas mès au près deu public.
Quan la Hauta Comissària aus Drets de l’Òmi de l’ONU, Michelle Bachelet (anciana opausanta, presonèra e torturada peu regime de Pinochet, tanben mès tard presidenta deu Chili) demanda a l’Estat francés una enquista suus agisses de sa polícia, ça ditz lo Jean-Michel Apathie qu’es pas que lo hèit d’una “secretària desaucupada”, mesclant a l’encòp una defensa ridicula e una ataca d’un sexisme espantant. On es l’informacion, çò que, normalament, un jornalista es suspausat difusir?
Suu platèu de David Pujadas sus LCI, lo 6 de març, Serge Raffy, capredactor deu Nouvel Observateur trasteja pas abans d’evocar una “manipulacion politica” au servici de La France Insoumise, qu’auré comandat l’ahar dirèctament au Haut Comissariat de l’ONU.
Lo 28 de heurèr, Roselyne Febvre, capjornalista deu servici politic de France 24, dens son emission Politique, ditz: “Los Gilets Jaunes que persistissen dens una colèra bruta, a còps iracionala, d’on a sortit un gost ende la violéncia, lo racisme, l’antisemitisme, lo complotisme, en un mot, tot çò de pièger en çò de l’òmi. “ puèi, un momentòt mès tard: “Es vengut una mena de cavalada de fadòrlas (branquignols).”
Lo Journal du Dimanche a lo 9 de març publicadas la resultas d’un sondatges que muishan que 53% deus franceses pensan que la premsa a mau cobèrt lo conflicte deus Gilets Jaunes, 36% pensan de òc e 11% saben pas.
Recentament, un amic a botat sus Facebook ende’s trufar:
Ausit au mercat: “Va sus internèt, a la television disen pas que peguessas”.
Solide aquò pòt semblar l’expression d’una exageracion populara, mes cresi qu’es la pròva d’una tendéncia pesuga de negligir pas. Se los mèdias màgers reagissen pas lèu, van contunhar, ac cresi, de s’ahonsar.
