Aparegudas al Japon en 2008, passadas per la Califòrnia, las crambas de ràbia, fury room en francés, s’espandisson ara en cò nòstre.
Destinadas a l’evacuacion dels nèrvis, de las frustracions de la vida vidanta, al trabalh o en familha, la pandemia las a rendudas encara mai preciosas, se pensa una terapeuta californiana, que las prepausa als pacients, aprèp aver ensajat terapias alternativas coma lo iogà o la meditacion.
Los usatgièrs d’aquelas salas, aparats d’un casco e d’una combinason, ambe un barròt, un martèl, un pè de craba ... pòdon destrusir, brigalhar tot çò que s’i tròba: botelhas, vaissèla, telas, material informatica... pendent un brieu determinat.
Mai d’una formulas son prepausadas: a partir de 10 èuros per de vaissèla, 25 èuros per d’electrodomestic, e dincas a 200 èuros per esclapar una veitura; a París podètz passar de dètz a vint minutas dins una cramba ambe, a la causida, objèctes de tipe cosina, burèu o apartament. Pels a menut budget, demòran las practicas empiricas ancianas: brigalhar abrics bus, cramar bordilhièrs, escriure sa ràbia suls edificis publics, esclapar simbòls de la riquesa insolenta: grands restaurants, boticas de luxe, berlinassas e S.U.V.
Las crambas de ràbia son a considerar coma una terapia vertadièra? Los psiquiatres reconeisson que las sesilhas pòdon èsser beneficas, mas a tèrme cortet: aqueles actes de violéncia son coma una catarsís que evacua l’agressivitat e la colèra, mas que semblan contra-productius, sustot en cas d’inclinacion a l’agressivitat. Un còp sortida de l’anequeliment fisic e moral, la persona se tòrna trapar dins la meteissa situacion.
De far tombar la fèbre un momenton garís pas de la malautiá. Seriá mai productiu de s’atacar a l’origina de la pujada de l’estrès, de la frustracion e de l’injustícia.
![abonar los amics de Jornalet]()
Destinadas a l’evacuacion dels nèrvis, de las frustracions de la vida vidanta, al trabalh o en familha, la pandemia las a rendudas encara mai preciosas, se pensa una terapeuta californiana, que las prepausa als pacients, aprèp aver ensajat terapias alternativas coma lo iogà o la meditacion.
Los usatgièrs d’aquelas salas, aparats d’un casco e d’una combinason, ambe un barròt, un martèl, un pè de craba ... pòdon destrusir, brigalhar tot çò que s’i tròba: botelhas, vaissèla, telas, material informatica... pendent un brieu determinat.
Mai d’una formulas son prepausadas: a partir de 10 èuros per de vaissèla, 25 èuros per d’electrodomestic, e dincas a 200 èuros per esclapar una veitura; a París podètz passar de dètz a vint minutas dins una cramba ambe, a la causida, objèctes de tipe cosina, burèu o apartament. Pels a menut budget, demòran las practicas empiricas ancianas: brigalhar abrics bus, cramar bordilhièrs, escriure sa ràbia suls edificis publics, esclapar simbòls de la riquesa insolenta: grands restaurants, boticas de luxe, berlinassas e S.U.V.
Las crambas de ràbia son a considerar coma una terapia vertadièra? Los psiquiatres reconeisson que las sesilhas pòdon èsser beneficas, mas a tèrme cortet: aqueles actes de violéncia son coma una catarsís que evacua l’agressivitat e la colèra, mas que semblan contra-productius, sustot en cas d’inclinacion a l’agressivitat. Un còp sortida de l’anequeliment fisic e moral, la persona se tòrna trapar dins la meteissa situacion.
De far tombar la fèbre un momenton garís pas de la malautiá. Seriá mai productiu de s’atacar a l’origina de la pujada de l’estrès, de la frustracion e de l’injustícia.
