A tu, lenga còrsa, aquest vèspre vòli escriure quauquei mots.
De totei lei lengas que pòrti dins mon còr, siás la mai pichòta. Jamai non siguères la lenga d'una civilizacion que revolucionèt l'amor e la poesia, jamai non seràs la lenga d'un empèri, e l'emperaire sortit de ton illa, per tan conquistaire que siguèsse, se proclamava representant "dei francés", e estaquèt a la soleta França sa set de dominar l'univèrs conegut. Se tei cants son ancians, triguèron a t'escriure, e durant de lòngueis annadas viviás a l'ombra de ta sòrre toscana, tan pròche que vos confondián pertot.
Freula e pichòta sus ta montanha dins la mar, desbòrdes pasmens sus Sardenha, coma un crentós desir d'espandiment, e ja non te fai pus crenta, tu que fòrça desprecièron e mai mespresèron, d'aver tu pereu ta revista sus Internet, onte traduses la lenga de tei mai recents colonizaires.
Febla e fòrta uei, balanci per o decidir: t'ensenhan mai, t'afichan mai, dau temps que dins lei carrieras d'Aiacciu onte te descurbiguèri, t'ausissèm mens, e se coneis mens teis autors que tei cançons. Ieu te vòli dire que sensa tu saupriáu pas parlar, marmotejariáu solament en la lenga dau nòrd que ja aviá fòrabandit d'en sieu lo parlar ancestrau de la vila de ma maire. Es sus ton illa que per lo primier còp venguèt a meis aurelhas d'enfant la lenga occitana, aducha per l'azard d'una emission provençala qu'aviá trespassat la Mediterranèa.
Uei, ara que la mar s'es tresmudada en ocean de la separacion, en aquesta lenga occitana t'ai vougut escriure.
Mai apara l'aurelha, lenga còrsa. Ausís coma te murmuregi: "Sarai sempri a lingua di u me cori."
![abonar los amics de Jornalet]()
De totei lei lengas que pòrti dins mon còr, siás la mai pichòta. Jamai non siguères la lenga d'una civilizacion que revolucionèt l'amor e la poesia, jamai non seràs la lenga d'un empèri, e l'emperaire sortit de ton illa, per tan conquistaire que siguèsse, se proclamava representant "dei francés", e estaquèt a la soleta França sa set de dominar l'univèrs conegut. Se tei cants son ancians, triguèron a t'escriure, e durant de lòngueis annadas viviás a l'ombra de ta sòrre toscana, tan pròche que vos confondián pertot.
Freula e pichòta sus ta montanha dins la mar, desbòrdes pasmens sus Sardenha, coma un crentós desir d'espandiment, e ja non te fai pus crenta, tu que fòrça desprecièron e mai mespresèron, d'aver tu pereu ta revista sus Internet, onte traduses la lenga de tei mai recents colonizaires.
Febla e fòrta uei, balanci per o decidir: t'ensenhan mai, t'afichan mai, dau temps que dins lei carrieras d'Aiacciu onte te descurbiguèri, t'ausissèm mens, e se coneis mens teis autors que tei cançons. Ieu te vòli dire que sensa tu saupriáu pas parlar, marmotejariáu solament en la lenga dau nòrd que ja aviá fòrabandit d'en sieu lo parlar ancestrau de la vila de ma maire. Es sus ton illa que per lo primier còp venguèt a meis aurelhas d'enfant la lenga occitana, aducha per l'azard d'una emission provençala qu'aviá trespassat la Mediterranèa.
Uei, ara que la mar s'es tresmudada en ocean de la separacion, en aquesta lenga occitana t'ai vougut escriure.
Mai apara l'aurelha, lenga còrsa. Ausís coma te murmuregi: "Sarai sempri a lingua di u me cori."
