Sès pichona e vièlha a l'encòp, nacion occitana. Sès vièlha perque aduguères a Euròpa e al Mond la lenga e la civilizacion dels trobadors, delà las rivalitats feudalas. Sès pichona perquè après tantes malaürs pauques son los que creson en tu, e fòrça que parlan ta lenga dison qu'existisses pas, qu'as pas jamai existit, qu'existiràs pas jamai.
Freula es ta lenga quasi escantida, sovent devesits los que la vòlon defendre, complèxe es ton territòri, e los que vivon al país sabon pas grand causa de tu, nacion occitana. Ont sès quand cantan La Marseillaise o issan las bandièras tricolòras?
La vertat es que sès tan pichonèla coma una lusor tremoladissa dins una nuèch sens luna ni estelas. Gaireben degun te vei pas, lusisses tan pauc que te devistam a pena. La francesa e l'espanhòla encara fanfarronejan: quina glòria celestiala d'aver bastit d'empèris, d'aver exterminat pòbles e civilizacions! Lo francés es lenga d'Africa, lo castelhan lenga d'America, e l'occitan capita pas a demorar lenga d'Occitània.
E pasmens te crenhèm. Nos fagam pas remarcar, marmusem que sèm encara aquí, e aital benlèu nos escotaràn. Los còrses tanben marmusavan, saique? Se bascos e catalans se fan ausir, es en marmusant?
Qu'es una nacion, senon la volontat d'un pòble d'existir e de s'organizar? Als autoctòns d'America del Nòrd se pòt dire que son "las primièras nacions", mas nosautres avèm pas drech d'en revendicar per nòstra tèrra? Se de còps avèm aquela audàcia, nos explican que lo nacionalisme es marrit, mas evitan d'acusar la nacion francesa: ela a drech d'existir e de nos impausar son istòria e sa lenga. Son internacionalistas quand tot es tranquil a París, Roma o Madrid.
Avèm paur de tu perque avèm paur d'existir, mas que volèm? Afortir nòstre desir de salvar e desvolopar qual sèm?
O menar a bon tèrme l'agonia que nos impausa, e que nos impausam a nosautres?
![abonar los amics de Jornalet]()
Freula es ta lenga quasi escantida, sovent devesits los que la vòlon defendre, complèxe es ton territòri, e los que vivon al país sabon pas grand causa de tu, nacion occitana. Ont sès quand cantan La Marseillaise o issan las bandièras tricolòras?
La vertat es que sès tan pichonèla coma una lusor tremoladissa dins una nuèch sens luna ni estelas. Gaireben degun te vei pas, lusisses tan pauc que te devistam a pena. La francesa e l'espanhòla encara fanfarronejan: quina glòria celestiala d'aver bastit d'empèris, d'aver exterminat pòbles e civilizacions! Lo francés es lenga d'Africa, lo castelhan lenga d'America, e l'occitan capita pas a demorar lenga d'Occitània.
E pasmens te crenhèm. Nos fagam pas remarcar, marmusem que sèm encara aquí, e aital benlèu nos escotaràn. Los còrses tanben marmusavan, saique? Se bascos e catalans se fan ausir, es en marmusant?
Qu'es una nacion, senon la volontat d'un pòble d'existir e de s'organizar? Als autoctòns d'America del Nòrd se pòt dire que son "las primièras nacions", mas nosautres avèm pas drech d'en revendicar per nòstra tèrra? Se de còps avèm aquela audàcia, nos explican que lo nacionalisme es marrit, mas evitan d'acusar la nacion francesa: ela a drech d'existir e de nos impausar son istòria e sa lenga. Son internacionalistas quand tot es tranquil a París, Roma o Madrid.
Avèm paur de tu perque avèm paur d'existir, mas que volèm? Afortir nòstre desir de salvar e desvolopar qual sèm?
O menar a bon tèrme l'agonia que nos impausa, e que nos impausam a nosautres?
