Cars amics legeires, que tanben sètz d'amigas legeiras e non pas leugièras, las caretas que devi portar cada jorn per ensenhar me suggerisson d'agachar la vertat en fàcia. Es ora que faga mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana. Non que ne siái vengut sobdament indiferent. Son dos païses mieus, jamai non los poirai quitar.
Lo destin de Catalonha es una ànsia jornadièra. La voliái liura mai lèu mas ara tot m'i sembla blocat. D'un caire, Espanha a perdut perque govèrna sonque amb la fòrça de sos jutges autoritaristas; d'autre caire, Catalonha tanben a perdut perque tròba pas lo camin de la liberacion; los independentistas semblan encara majoritaris mas sens unitat estrategica s'estrifan. Fa qualques meses, aconselhèri a mos compatriòtas la draia de l'independentisme sens paur, e contunhi de pensar qu'es la solucion. Pasmens, se soi catalan per mas originas, per las lenga e cultura que frequenti cada jorn, pels ligams afectius prigonds qu'ai nosats amb d'estatjants del Principat de Catalonha, i vivi pas, e me senti totjorn que mens legitim per lor dire qué far. Son eles e eles solets qu'an de trapar cossí salvar lo catalan, cossí alonhar d'eles las umiliacions espanhòlas, cossí trapar lor libertat. En realitat, soi segur que la traparàn. Ieu los acompanharai, mas amb la discrecion de qual a comprés quina es sa plaça. En silenci.
Soi fòrça mai sceptic sus Occitània e, malgrat qu'i visca, sabi pas jamai se soi en Occitània o en França: ma lenga i es encara mespresada e malgrat un relatiu interès, segon los airals del territòri, aquel interès mena pas jamai la populacion a voler de verai luchar per la recobrar. Ai volgut una Occitània liura, mas me devi resignar qu'existirà sonque dins los ideals partejats pels qualques unes qu'encara i creson. Auretz comprés que parli del país, non pas d'una region administrativa francesa que m'interèssa tan pauc coma las autras regions administrativas. Contunhi de creire que l'occitanisme deu tornar seguir un camin politic ambiciós e unitari, en defendent los interèsses del pòble, mas los mai valents se'n trufan de trufandièrs professionals; sempre serà mai facil de destruire que de bastir. Ja que l'occitanisme càmbia pas gaire e s'acontenta de las micalhas getadas jos la taula per França als cans que sèm, cossí qualques escriches mieus poirián cambiar aquò? Pensarai a mas linhas de mon article "Per un occitanisme constructiu", mas se degun lo vòl pas bastir, val mai que tanben tròbe ieu ma plaça. En silenci.
Dirai, doncas, mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana.
Pasmens, vos rasseguri (o vos desespèri, sabi pas), los dirai pas a las lengas occitana e catalana.
Manca pas los tèmas per escriure en occitan aicí.
![abonar los amics de Jornalet]()
Lo destin de Catalonha es una ànsia jornadièra. La voliái liura mai lèu mas ara tot m'i sembla blocat. D'un caire, Espanha a perdut perque govèrna sonque amb la fòrça de sos jutges autoritaristas; d'autre caire, Catalonha tanben a perdut perque tròba pas lo camin de la liberacion; los independentistas semblan encara majoritaris mas sens unitat estrategica s'estrifan. Fa qualques meses, aconselhèri a mos compatriòtas la draia de l'independentisme sens paur, e contunhi de pensar qu'es la solucion. Pasmens, se soi catalan per mas originas, per las lenga e cultura que frequenti cada jorn, pels ligams afectius prigonds qu'ai nosats amb d'estatjants del Principat de Catalonha, i vivi pas, e me senti totjorn que mens legitim per lor dire qué far. Son eles e eles solets qu'an de trapar cossí salvar lo catalan, cossí alonhar d'eles las umiliacions espanhòlas, cossí trapar lor libertat. En realitat, soi segur que la traparàn. Ieu los acompanharai, mas amb la discrecion de qual a comprés quina es sa plaça. En silenci.
Soi fòrça mai sceptic sus Occitània e, malgrat qu'i visca, sabi pas jamai se soi en Occitània o en França: ma lenga i es encara mespresada e malgrat un relatiu interès, segon los airals del territòri, aquel interès mena pas jamai la populacion a voler de verai luchar per la recobrar. Ai volgut una Occitània liura, mas me devi resignar qu'existirà sonque dins los ideals partejats pels qualques unes qu'encara i creson. Auretz comprés que parli del país, non pas d'una region administrativa francesa que m'interèssa tan pauc coma las autras regions administrativas. Contunhi de creire que l'occitanisme deu tornar seguir un camin politic ambiciós e unitari, en defendent los interèsses del pòble, mas los mai valents se'n trufan de trufandièrs professionals; sempre serà mai facil de destruire que de bastir. Ja que l'occitanisme càmbia pas gaire e s'acontenta de las micalhas getadas jos la taula per França als cans que sèm, cossí qualques escriches mieus poirián cambiar aquò? Pensarai a mas linhas de mon article "Per un occitanisme constructiu", mas se degun lo vòl pas bastir, val mai que tanben tròbe ieu ma plaça. En silenci.
Dirai, doncas, mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana.
Pasmens, vos rasseguri (o vos desespèri, sabi pas), los dirai pas a las lengas occitana e catalana.
Manca pas los tèmas per escriure en occitan aicí.
