Sovent es un SMS devèrs un amic que comença ansin “Tot va ben per tu d’amont?”.
Al contrari, son d’amics occitanistas que mi mandon un messatge: Adieu Laurenç, espèri que tot va plan per tu e tota l’ostalada. Amistats. Giraud.
Mercés d’aquels messatges. Òc nosautres va, mas Gavotina va mal. D’autres dins las valaas vesinas an agut ben caud. Enfin docha violenta, coma un lamp, e freia. Mi veo encara caminar o pilhar la veitura sus tal pònt o tal endrech de las nòstras vias dal país Gavòt. Un ròc gròs coma una maion calat en plen camin en Tiniá o Ròia. M’imaginar estaire dins tala maison, alberc, en riba de riu de Vesubiá e qu’aüra i es plus ren que lo voide en Esteron o Var.
Espero encara de retorns. Penso a tots aquels desapareissuts. Subretot, reflèx uman, a d’amics qu’ai, que per l’occitan vivaroalpenc, an un grand valor. E la sieu pèrdia seriá un còup dur de mai, subretot brusc, per la lenga. Mas tot aquò recòrda que, dal país, al final que restariá?
Coma après lo confinhament, tot deu tornar coma enant. Repartir, contunhar de fach. Sensa ren cambiar. Laissar bastir de maions dins de pòstes (luecs) que son de mai en mai acrobatics. En pendas mai rastas, en la maire d’un riulet. Senon en plenas tèrras cultivablas, las pauc que restavan. Manjarem de petròli un jorn en plaça vai! E quora n’aurem plus, uf. Serà dins longtemps. Après ieu lo deluvi.
Òc. Voèi. Si. Segur... Lo nas sus lo guidon, las eleccions per nos amusar.
Mas lo deluvi es aüra. E devèm s’i confrontar.
Al juec de la lei dal mai fòrt, serà la natura o los elements que ganharàn totjorn. Avèm just la man per un moment. Separatisme amb la natura o non. E la natura va amb la cultura. Ja etimologicament. E mai perqué devèm pensar al luec que nos environa per trobar nòstra justa plaça.
La destruccion culturala es una premícia a la destruccion de la planeta.
Lo climat “non càmbia”... Arf. Avèm encara de trabalh. Greta vista coma la pichona impertinenta, rebecant als grands potents, a perdut una partiá. Mas es probable que l’addicion, qualqu’un la pagarà.
![abonar los amics de Jornalet]()
Al contrari, son d’amics occitanistas que mi mandon un messatge: Adieu Laurenç, espèri que tot va plan per tu e tota l’ostalada. Amistats. Giraud.
Mercés d’aquels messatges. Òc nosautres va, mas Gavotina va mal. D’autres dins las valaas vesinas an agut ben caud. Enfin docha violenta, coma un lamp, e freia. Mi veo encara caminar o pilhar la veitura sus tal pònt o tal endrech de las nòstras vias dal país Gavòt. Un ròc gròs coma una maion calat en plen camin en Tiniá o Ròia. M’imaginar estaire dins tala maison, alberc, en riba de riu de Vesubiá e qu’aüra i es plus ren que lo voide en Esteron o Var.
Espero encara de retorns. Penso a tots aquels desapareissuts. Subretot, reflèx uman, a d’amics qu’ai, que per l’occitan vivaroalpenc, an un grand valor. E la sieu pèrdia seriá un còup dur de mai, subretot brusc, per la lenga. Mas tot aquò recòrda que, dal país, al final que restariá?
Coma après lo confinhament, tot deu tornar coma enant. Repartir, contunhar de fach. Sensa ren cambiar. Laissar bastir de maions dins de pòstes (luecs) que son de mai en mai acrobatics. En pendas mai rastas, en la maire d’un riulet. Senon en plenas tèrras cultivablas, las pauc que restavan. Manjarem de petròli un jorn en plaça vai! E quora n’aurem plus, uf. Serà dins longtemps. Après ieu lo deluvi.
Òc. Voèi. Si. Segur... Lo nas sus lo guidon, las eleccions per nos amusar.
Mas lo deluvi es aüra. E devèm s’i confrontar.
Al juec de la lei dal mai fòrt, serà la natura o los elements que ganharàn totjorn. Avèm just la man per un moment. Separatisme amb la natura o non. E la natura va amb la cultura. Ja etimologicament. E mai perqué devèm pensar al luec que nos environa per trobar nòstra justa plaça.
La destruccion culturala es una premícia a la destruccion de la planeta.
Lo climat “non càmbia”... Arf. Avèm encara de trabalh. Greta vista coma la pichona impertinenta, rebecant als grands potents, a perdut una partiá. Mas es probable que l’addicion, qualqu’un la pagarà.
