Mas vaquí que lo monde bolèga a man drecha. Lo que s’apròcha e que ven de dintrar lo reconeissi. Mas son nom... Fa de television. Vòl anar fins al bar saludar una conoissença, lo patron de segur. Aquò fach se trapa cap e cap amb Sofià. La vesem li parlar a l’aurelha, escotar sa responsa, rire en pausar sa man sus son braç e li presentar Kenza. Lo tipe lor fa un signe del cap abans de començar de traucar la molonada e èlas seguisson. Fins a l’escalièr bèl. Las daissa passar davant. En tot montar lo salòp pòt espiar s’an de culòtas, de tangàs o d’estring. O pas res.
De luènh las seguissem a bèls uèlhs se’n anar fins al carrat VIP onte son presentadas a de monde que las saludan tant coma l’animator tèle. Lor fan plaça sus las banquetas de velors e demest las personas que se son levadas per aquò far me sembla ne veire un que reconeissi còp-sec. Sofià atanben çò sembla. Se tròba còsta èl e li demanda de far un selfie. Se levan, li pausa la man sus l’espatla e cliqueja. Se tornan sietar, brindan e ausissi bronzinar lo telefonilhet del Filon. Me mòstra la fòto: es el. L’aïssable.
Los que se permeton de dire de causas, que fan pròva de marrida fe de lor tribuna estant, qu’espandisson de messorgas coma se rondupejavan lo debat e l’escambi, totes aqueles tipes t’an pas de fàcia. Se trufan de longa, fan un retrach de nosautres, de nòstras amiras, de nòstras pensadas qu’es a l’encontra de nòstra umanitat e de nòstra sapiéncia. E vaquí que l’una d’aquestas lengas de pelha se trobava en çò nòstre, a se’n creire, a superar los que badavan sa plaça, a venir sus las tèrras d’aqueles que mespresava encara dins sa cronica tèle fa una setmana.
E jamai digús per lor far la replica a l’entorn del micrò, remarcaratz. A, per rebecar sus de causas essencialas coma lo retard dels trens en periòde de cauma o l’engenh de tal jogaire de fotbòl, aquí òc, i aviá de monde. Mas per çò qu’es de las acusacions gratuitas, sus la bestiesa presumida, sul comunautarisme brandit, sus l’inutilitat sociala exprimida, èran totes d’acòrdi, i aviá pas de presompcion d’innocéncia e la senténcia tombava: colpables!
![abonar los amics de Jornalet]()
De luènh las seguissem a bèls uèlhs se’n anar fins al carrat VIP onte son presentadas a de monde que las saludan tant coma l’animator tèle. Lor fan plaça sus las banquetas de velors e demest las personas que se son levadas per aquò far me sembla ne veire un que reconeissi còp-sec. Sofià atanben çò sembla. Se tròba còsta èl e li demanda de far un selfie. Se levan, li pausa la man sus l’espatla e cliqueja. Se tornan sietar, brindan e ausissi bronzinar lo telefonilhet del Filon. Me mòstra la fòto: es el. L’aïssable.
Los que se permeton de dire de causas, que fan pròva de marrida fe de lor tribuna estant, qu’espandisson de messorgas coma se rondupejavan lo debat e l’escambi, totes aqueles tipes t’an pas de fàcia. Se trufan de longa, fan un retrach de nosautres, de nòstras amiras, de nòstras pensadas qu’es a l’encontra de nòstra umanitat e de nòstra sapiéncia. E vaquí que l’una d’aquestas lengas de pelha se trobava en çò nòstre, a se’n creire, a superar los que badavan sa plaça, a venir sus las tèrras d’aqueles que mespresava encara dins sa cronica tèle fa una setmana.
E jamai digús per lor far la replica a l’entorn del micrò, remarcaratz. A, per rebecar sus de causas essencialas coma lo retard dels trens en periòde de cauma o l’engenh de tal jogaire de fotbòl, aquí òc, i aviá de monde. Mas per çò qu’es de las acusacions gratuitas, sus la bestiesa presumida, sul comunautarisme brandit, sus l’inutilitat sociala exprimida, èran totes d’acòrdi, i aviá pas de presompcion d’innocéncia e la senténcia tombava: colpables!
