Un còp èra lo filh del Nasreddine Hodja que questionava lo siu paire.
— Digas papà, perqué los aucèls an plumas, e los canhs e los gats an pels?
— Ac sabi pas, respondèt lo paire.
— E coma los peisses fan per alenar dins l’aiga?
— Ac sabi pas.
— E perqué las sèrps an pas de patas?
— Ac sabi pas.
— E perqué...
Al cap d’una molonada de questions qu’agèron totas la meteissa responsa, lo dròlle li demandèt:
— E digas, al mens, te derenga pas que te pausi totas aquelas questions?
— Pas brica, mon filh, as plan lo dreit de te voler instruir...
Qué que siá lo nòstre atge, a la nòstra epòca coma bèl temps i a , arrestam pas de nos pausar questions. Plan viste los parents son deslargats, mas avèm prèstes per i respondre los motors de recèrca, e tanben los mèdias: lo vièlh corrièr dels legeires, los numeròs de telefòn e los ligams per aver còp sec las responsas, en dirèct, sus las cadenas o sus las ondas. De mai, mai d’un còp, de paur que manquèssem de curiositat intellectuala, los comentators imaginan las questions que lor i poiriam pausar.
Mas son coma lo Nasreddine: la responsa, digús la coneis pas. Rai, filosòfes, sociològues, economistas, psicològues, epidemiologistas, ensenhaires, mètges, cercaires, istorians... son convidats segon lo sicut e las siás especialitats, desseparats o mai d’un a l’encòp que se lançan dins de comentaris longasses, d’explicas pesugas, d’acaraments teatralizats, que tot e lo contrari i es enonciat, que dison un jorn blancs e l’endeman negre, puslèu que de confessar, coma lo Nasreddine, que sabon pas.
Mas nosautres, sus totas las cadenas, sus totas las ràdios, sus la tela, tot lo sanclame del jorn e una partida de la nuèit, contunham de los escotar: coma lo dròlle del filosòfe legendària, avèm lo dreit de de nos instruir.
![abonar los amics de Jornalet]()
— Digas papà, perqué los aucèls an plumas, e los canhs e los gats an pels?
— Ac sabi pas, respondèt lo paire.
— E coma los peisses fan per alenar dins l’aiga?
— Ac sabi pas.
— E perqué las sèrps an pas de patas?
— Ac sabi pas.
— E perqué...
Al cap d’una molonada de questions qu’agèron totas la meteissa responsa, lo dròlle li demandèt:
— E digas, al mens, te derenga pas que te pausi totas aquelas questions?
— Pas brica, mon filh, as plan lo dreit de te voler instruir...
Qué que siá lo nòstre atge, a la nòstra epòca coma bèl temps i a , arrestam pas de nos pausar questions. Plan viste los parents son deslargats, mas avèm prèstes per i respondre los motors de recèrca, e tanben los mèdias: lo vièlh corrièr dels legeires, los numeròs de telefòn e los ligams per aver còp sec las responsas, en dirèct, sus las cadenas o sus las ondas. De mai, mai d’un còp, de paur que manquèssem de curiositat intellectuala, los comentators imaginan las questions que lor i poiriam pausar.
Mas son coma lo Nasreddine: la responsa, digús la coneis pas. Rai, filosòfes, sociològues, economistas, psicològues, epidemiologistas, ensenhaires, mètges, cercaires, istorians... son convidats segon lo sicut e las siás especialitats, desseparats o mai d’un a l’encòp que se lançan dins de comentaris longasses, d’explicas pesugas, d’acaraments teatralizats, que tot e lo contrari i es enonciat, que dison un jorn blancs e l’endeman negre, puslèu que de confessar, coma lo Nasreddine, que sabon pas.
Mas nosautres, sus totas las cadenas, sus totas las ràdios, sus la tela, tot lo sanclame del jorn e una partida de la nuèit, contunham de los escotar: coma lo dròlle del filosòfe legendària, avèm lo dreit de de nos instruir.
