Soi estat convidat en Iran per participar al Congrès internacional de neurologia e de cultura organizat per la Fondacion Attar[1] e la Societat iraniana de neurologia (25 d’abrial-2 de mai). En companhiá de Manijeh Nouri que faguèt l’interprèta. Presentèri doncas una conferéncia “Tolosa-Corassan” dins la lenga istorica de Tolosa, l’occitan (çò qu’es una primièra per Iran), conferéncia revirada aitanlèu en persan e anglés davant un public de 400 personas. La presentèri en doas partidas: los camins de l’istòria e de la cultura, e los camins de la medecina entre Corassan e Montpelhièr. Aquò se passèt à Nishabor, la capitala culturala e poetica de Corassan que se trapa al nòrd-est de l’Iran actual, sul camin d’Asia centrala. N’aprofitèrem per evocar la neurologia tolosenca e l’Oncopòli.
Un vertadièr pretzfach d’ “ambassada”. La conferéncia foguèt presada a tal punt que lo Gobernador de Nishabor (que li avián ofèrt un present del cónse de Tolosa) , nos propausèt sul pic un projècte d’escambis culturals, economics e ambientals entre Nishabor e Tolosa. Signèri aquela proposicion davant lo mausolèu de Attar e un public d’un milierat de personas. Capitada inesperada, acuèlh estrambordant de la populacion.
Per de qué Tolosa-Corassan? la província de Corassan al nòrd-est de l’Iran, representa un caireforc màger sul famós Camin de la Seda. Talament famós que la pòrta orientala de la Bagdad abassís la disián “Bab-el-Corassan”. Lo Camin de la Seda mena a Antiòcha, Tartos, e Trípol qu’es d’aquel temps una possession tolosanò-provençala. La dinastia ramondina utiliza los genoveses per far lo negòci amb Marselha e Sant-Géli. Dins los fondègues (paraula occitana per funduq, entrepaus), las merças circulan. Quatre Trobadors evoquèron lo Corassan: Bertran de Bòrn, per çò d’el, lo vesiá coma un país de Cocanha (l’aur de Corassan) E sobretot Guilhem de Bechada que dins sa Cançon d’Antiòcha fa lo laus de la riquesa de l’armada de Corbaran, prince de Corassan[2].
Dempuèi una quinzenada d’annadas, Manijeh Nouri amb ieu, avem valorizat aquelas relacions istoricas occitanò-persanas, a Tolosa e fins a París que i presentèrem a l’Institut del Mond Arab un espectacle a l’entorn de Rumi e de Ramon Llull. Sem aquí dins l’encastre de la diplomacia segonda, es de dire, aquela diplomacia practicada per las ciutats, las regions o los mitans associatius. La diplomacia primièra, ela, es del domèni dels Estats e de lors interesses. E se trapa sovent qu’aicesta mena a d’incomprensions e, a de còps) a de guèrras. De çò que desestiman las realitats e las complexitats culturalas, intellectualas o espiritualas.
Aquel viatge pòrta lo testimoniatge de la vitalitat de la lenga e de la cultura occitanas e de lor capacitat a questionar lo mond e a participar d’una dinamica universala. Coma ja se faguèt a Trípol en 1995, a Hammamet de Tunisia en 2012 o a Nòva York en 2013[3].
[1] La mission de la Fondacion Attar (fondada per d’Iranians als Estats-Units) aquò’s de menar recèrcas scientificas en matèria de neurò-endocrinologia en relacion amb la filosofia, la literatura, la musica e las arts. Un biais de desclausonar las sciéncias. Attar es un dels poètas màgers de la cultura persana. Es conegut e famós per sa Parladissa dels ausèls que presentèrem a Tolosa. Antonin Perbòsc escriguèt dos poemas a partir d’aquela òbra.
[2] Wilhelmina M.Wiacek dins son Lexique des noms géographiques et ethniques dans les poésies des Troubadours (éd. A.G.Nizet, Paris, 1968) destrièt 4 trobadors qu’evoquèron lo Corassan: Bertran de Bòrn, Daude de Pradas, Guilhem de Berguedan, Marcabrun.
[3] Cf article Jornalet del mes de genièr de 2014 “New York, Poets House”.
Un vertadièr pretzfach d’ “ambassada”. La conferéncia foguèt presada a tal punt que lo Gobernador de Nishabor (que li avián ofèrt un present del cónse de Tolosa) , nos propausèt sul pic un projècte d’escambis culturals, economics e ambientals entre Nishabor e Tolosa. Signèri aquela proposicion davant lo mausolèu de Attar e un public d’un milierat de personas. Capitada inesperada, acuèlh estrambordant de la populacion.
Per de qué Tolosa-Corassan? la província de Corassan al nòrd-est de l’Iran, representa un caireforc màger sul famós Camin de la Seda. Talament famós que la pòrta orientala de la Bagdad abassís la disián “Bab-el-Corassan”. Lo Camin de la Seda mena a Antiòcha, Tartos, e Trípol qu’es d’aquel temps una possession tolosanò-provençala. La dinastia ramondina utiliza los genoveses per far lo negòci amb Marselha e Sant-Géli. Dins los fondègues (paraula occitana per funduq, entrepaus), las merças circulan. Quatre Trobadors evoquèron lo Corassan: Bertran de Bòrn, per çò d’el, lo vesiá coma un país de Cocanha (l’aur de Corassan) E sobretot Guilhem de Bechada que dins sa Cançon d’Antiòcha fa lo laus de la riquesa de l’armada de Corbaran, prince de Corassan[2].
Dempuèi una quinzenada d’annadas, Manijeh Nouri amb ieu, avem valorizat aquelas relacions istoricas occitanò-persanas, a Tolosa e fins a París que i presentèrem a l’Institut del Mond Arab un espectacle a l’entorn de Rumi e de Ramon Llull. Sem aquí dins l’encastre de la diplomacia segonda, es de dire, aquela diplomacia practicada per las ciutats, las regions o los mitans associatius. La diplomacia primièra, ela, es del domèni dels Estats e de lors interesses. E se trapa sovent qu’aicesta mena a d’incomprensions e, a de còps) a de guèrras. De çò que desestiman las realitats e las complexitats culturalas, intellectualas o espiritualas.
Aquel viatge pòrta lo testimoniatge de la vitalitat de la lenga e de la cultura occitanas e de lor capacitat a questionar lo mond e a participar d’una dinamica universala. Coma ja se faguèt a Trípol en 1995, a Hammamet de Tunisia en 2012 o a Nòva York en 2013[3].
[1] La mission de la Fondacion Attar (fondada per d’Iranians als Estats-Units) aquò’s de menar recèrcas scientificas en matèria de neurò-endocrinologia en relacion amb la filosofia, la literatura, la musica e las arts. Un biais de desclausonar las sciéncias. Attar es un dels poètas màgers de la cultura persana. Es conegut e famós per sa Parladissa dels ausèls que presentèrem a Tolosa. Antonin Perbòsc escriguèt dos poemas a partir d’aquela òbra.
[2] Wilhelmina M.Wiacek dins son Lexique des noms géographiques et ethniques dans les poésies des Troubadours (éd. A.G.Nizet, Paris, 1968) destrièt 4 trobadors qu’evoquèron lo Corassan: Bertran de Bòrn, Daude de Pradas, Guilhem de Berguedan, Marcabrun.
[3] Cf article Jornalet del mes de genièr de 2014 “New York, Poets House”.