Estranha epòca nòstra. Un virus es coronat e sembla d'èsser lo rei del Mond. Una creatura microscopica, que sabèm pas clarament s'es viva o non, capvira nòstras costumas jornadièras, tomba las economias mai fòrtas, separa las familhas e las amistats, virtualiza nòstras comunicacions, redutz al non-res nòstre besonh de contactes fisics e de vida sociala.
La revolucion que pareissiá impossibla a nòstres esperits resignats, la provòca un microorganisme que sa sola ideologia es de se reproduire a partir de nòstras cellulas umanas.Se barra las frontièras e los dirigents mai liberals se tresmudan en partisans de l'intervencionisme estatal.
Confinat coma totes mos compatriòtas occitans, cresi qu'aquel minusculeton virus sobeiran dona rason a las mespresadas idèas de qualques unes. Lo capitalisme pòrta lo caos, amb sa filha la mondializacion liberala, e las gestions fin finala pietadosas de l'epidemia per Roma, París e Madrid, nos convidan a pensar a nòstre espaci que d'unes voldriam senhorejar. Voldriam decidir un modèl economic just mas sòbri, sostenible e duradís. Nos voldriam governar, e non pas que nos governèsson de poténcias qu'en realitat nos pòdon pas comprene perque nos an volgut anequelir. Mentre que los dirigents dels estats fan vejaire de se trachar dels desfises urgents que menaçan l'existéncia de la vida, los cambiaments environamentals, economics e socials los volèm aicí e ara, dins nòstre uèi que se vòl un deman possible.
Jamai, cada matin, non aviái ausit a cantar tan clar los aucèls.
![abonar los amics de Jornalet]()
La revolucion que pareissiá impossibla a nòstres esperits resignats, la provòca un microorganisme que sa sola ideologia es de se reproduire a partir de nòstras cellulas umanas.Se barra las frontièras e los dirigents mai liberals se tresmudan en partisans de l'intervencionisme estatal.
Confinat coma totes mos compatriòtas occitans, cresi qu'aquel minusculeton virus sobeiran dona rason a las mespresadas idèas de qualques unes. Lo capitalisme pòrta lo caos, amb sa filha la mondializacion liberala, e las gestions fin finala pietadosas de l'epidemia per Roma, París e Madrid, nos convidan a pensar a nòstre espaci que d'unes voldriam senhorejar. Voldriam decidir un modèl economic just mas sòbri, sostenible e duradís. Nos voldriam governar, e non pas que nos governèsson de poténcias qu'en realitat nos pòdon pas comprene perque nos an volgut anequelir. Mentre que los dirigents dels estats fan vejaire de se trachar dels desfises urgents que menaçan l'existéncia de la vida, los cambiaments environamentals, economics e socials los volèm aicí e ara, dins nòstre uèi que se vòl un deman possible.
Jamai, cada matin, non aviái ausit a cantar tan clar los aucèls.
