La bèla endurmia o coma crear d'Istòrias per nos endurmir

Èra dins un país de cocanha. Qualque part entre monts e mars.  Mas i èra, ailí, delai las montanhas, un prince sonat lo Borbolh de Meulins. Que volia, de sempre, aver mai.  Avia esposat Plantamalina d’Orlhenx. E avia perdut sa primiera frema de malautia.  Lo sieu escaisnom èra lo Prince blau. Èra lo cosin d’Enric Paricix des Omby, de la familha Paricix le Gerby mas enemics dals Paricix la Seurty.   La princessa èra amiga amb Isodra de  Coinchilx. Li fisèt lo sieu espèr d’esposar lo sieu promès en secret. Dins un d’aquels castèls, fiertat dal país. Brillatoux-Le Rideaudor, un castèl sus Léger. Manifaic!

Fisèt solament a la sieu amiga, qu’avia totalement fisança en ela.  Volia esposar Alric de Valença.  Mas l’òme de man dal Prince Blau, Cheaurilleud Villehautcourt des Villois, velhava. Pròche de Versôilles. Un jorn, la princessa recebèt un regal, un pastisson de la part d’un pastissier de primiera. Èra empoisonat. S’endurmèt. Breçaia per aquela cançon:
 
Foguèt embarraia endurmia dins la torre dal Castèl normand de Champ-Bourcy aux Wihes.  Lo monde eissublièt quitament lo sieu nom pichon. Èra devengua blanca coma de fromai. E l’istòria retenguèt solament lo nom d’un iaort. E lo monde ne’n faguèron tota una istòria.