Cars legeires e benlèu legeiras, tròp discretas per ieu, es tard e soi las. Pas solament las de ma setmana, aclapada d'òbra coma o pòt èsser la setmana de cadun·a; mas tanben las d'un occitanisme qe m'aluènha de la lenga que pasmens vòli defendre perque l'aimi.
M'alassa que la trufariá, de còps utila, e l'insulte, sempre inutil, remplacen l'escambi de las idèas e lo dialòg que se'n poiriá ajaire, coma al temps de Socrates, una vertat. M'alassa que fagam fugir de saberuts perque nos cresèm mai sabents qu'eles, e que cerquem de los umiliar perque fasèm pas res ni desiram d'aprene. M'alassa que nos agarriscam per un mot que nos desagrada, idolatres dels mots vuèges e non pas amoroses dels concèptes que fan pensar; per un accent mal plaçat nos assassinariam. M'alassa que los bèls projèctes, tanlèu espelits, capiten mal per manca de braces volontaris. M'alassa que d'unes reclamen la tolerància pel parlar de lor vilatge, mas jamai tolèren ni los sinonims ni los autres parlars. M'alassa que se parle de "lenga occitana" quand en realitat o fasèm tot per bastir de lengas distintas tant ermeticas al defòra coma de fortalesas. M'alassa que, malgrat tot çò que no es explicat de longa dempuèi tant de temps, o renonciem a tot: al país, a la libertat, a la cèrca de dignitat.
Permetètz-me d'èsser soscaire, somiaire e mai pensatiu: m'agradariá que vegèssem las òbras dels que nos an precedits non pas coma de parets de tombar mas de pèiras per bastir. Los antecessors èran pas de sants mas, precisament, la ciutat que cobejam es pas una Jerusalèm celestiala mas nòstra tèrra liberada. Non la liberarem pas se nos desliuram pas de nosautres meteisses, de nòstra manca d'unitat, de nòstres complèxes, de nòstras garrolhas que tapan la guèrra qu'es facha a çò que sèm.
Coma vòli una lenga occitana digna que sàpia conciliar unitat e diversitat, expression d'un pòble confederal e non pas de tribus ostilas entre elas, vòli l'occitanisme constructiu dels obrièrs e obrièras discretas que cada jorn, amb l'umil gèst del transmetre, nos bastisson l'esperança de nòstra tèrra encara somesa e mespresada: Occitània.
![abonar los amics de Jornalet]()
M'alassa que la trufariá, de còps utila, e l'insulte, sempre inutil, remplacen l'escambi de las idèas e lo dialòg que se'n poiriá ajaire, coma al temps de Socrates, una vertat. M'alassa que fagam fugir de saberuts perque nos cresèm mai sabents qu'eles, e que cerquem de los umiliar perque fasèm pas res ni desiram d'aprene. M'alassa que nos agarriscam per un mot que nos desagrada, idolatres dels mots vuèges e non pas amoroses dels concèptes que fan pensar; per un accent mal plaçat nos assassinariam. M'alassa que los bèls projèctes, tanlèu espelits, capiten mal per manca de braces volontaris. M'alassa que d'unes reclamen la tolerància pel parlar de lor vilatge, mas jamai tolèren ni los sinonims ni los autres parlars. M'alassa que se parle de "lenga occitana" quand en realitat o fasèm tot per bastir de lengas distintas tant ermeticas al defòra coma de fortalesas. M'alassa que, malgrat tot çò que no es explicat de longa dempuèi tant de temps, o renonciem a tot: al país, a la libertat, a la cèrca de dignitat.
Permetètz-me d'èsser soscaire, somiaire e mai pensatiu: m'agradariá que vegèssem las òbras dels que nos an precedits non pas coma de parets de tombar mas de pèiras per bastir. Los antecessors èran pas de sants mas, precisament, la ciutat que cobejam es pas una Jerusalèm celestiala mas nòstra tèrra liberada. Non la liberarem pas se nos desliuram pas de nosautres meteisses, de nòstra manca d'unitat, de nòstres complèxes, de nòstras garrolhas que tapan la guèrra qu'es facha a çò que sèm.
Coma vòli una lenga occitana digna que sàpia conciliar unitat e diversitat, expression d'un pòble confederal e non pas de tribus ostilas entre elas, vòli l'occitanisme constructiu dels obrièrs e obrièras discretas que cada jorn, amb l'umil gèst del transmetre, nos bastisson l'esperança de nòstra tèrra encara somesa e mespresada: Occitània.
