Dins lo país de Serres, après un ivèrn sec, arribèt una secharessa a far venir la lenga coma peira. La maire dau riu Buech èra secha. Òi. M’avètz ben ausit.
De memòria aicí, s’èra jamai vist. B’lèu èra agut arribat mas s’èra eissubliat.
E dins les montanhas, plus un mendre degot ni una esclacha d’aiga davalava dels torrents o autres beaus. E i èran totjorn aquelas lonjas jornaas e nueches sensa plòure. Pechaire.
D’aqueu temps, una femna, sonat Flamencha Jeissier, aviá sa filha Clareta qu’èra marauta. La mascha dau Champ lòng, la brava Germaneta, li conselhèt de culhir de plantatgi, que se trapa au Pas de Loba. Mas les lops, chaliá les evitar. Sarè possible de li far paur amb un chapelàs nier e una crèsta de jau sus la tèsta en chaminant ajuat d’un baston cubert de peu de lop.
Alòrs, se’n anèt fòra de viera. La darriera bastia passaa, après lo quartier dau Chauchaís se botèt tot aquel equipament, e de tira, tracèt chamin. D’aiga n’i èra plus e se chauchava plus ren despuèi longtemps aicí. Mas les lops... Continuèt en direccion dau serre. De lops, ne’n aviá la paur. Mas pensava a la pechòta. “O devo far per ela. Chau qu’i arribèsso”. Aicí fasiá un pauc mai fresc, èra pas un aspre mont au mens.
De luench, de brams de lop. Mas totjorn ren en vista.
E tot d’un còp, fiu de lop! Just darrier lo luec sonat per les ancians “Las ròchas lonjas”, la maire èra au niu (nis).
Una fònt, d’aiga clareta raiava, e sus, una cucha de plantatgi!
Tornèt en viera amb lo plantatgi, un pauc d’aiga e lo sorire.
Un còp aquesta istòria sabüa, les serrenchas e les serrenches anèron en procession per dire mercés au serre.
Per rengraciar lo serre e tots les serres en generau, la viera se nomenèt Serres. E lo serre, eu, se sonèt de la divinitat de l’aiga, Alambrina, que s’èra manifestaa miraculosament aicí. Lo nom dau serre es vengut Arambre dins lo temps.
Despuèi, les populacions localas an totjorn priat les ponches d’aiga permanents importants per lor vita.
La divinitat deviá presar nòstra region vivaroaupencha perqué s’es manifestaa autra part. Dins l’oèst de Gavotina, un Mont d’Alambre se trapa au vilatgi delhs Estables en Velai.
E aüra, au pè d’aquela montanha de la Gavotina de Daufinat, raian fòrça rius (sonats Dada, Chana, Gasona, Fanco, Pijaubèrt, Claret...) que lor sorça n’es totjorn la montanha, les Aups. Dòna de beure en tots. Una richessa per lo país, òi. L’aiga clara.
![abonar los amics de Jornalet]()
De memòria aicí, s’èra jamai vist. B’lèu èra agut arribat mas s’èra eissubliat.
E dins les montanhas, plus un mendre degot ni una esclacha d’aiga davalava dels torrents o autres beaus. E i èran totjorn aquelas lonjas jornaas e nueches sensa plòure. Pechaire.
D’aqueu temps, una femna, sonat Flamencha Jeissier, aviá sa filha Clareta qu’èra marauta. La mascha dau Champ lòng, la brava Germaneta, li conselhèt de culhir de plantatgi, que se trapa au Pas de Loba. Mas les lops, chaliá les evitar. Sarè possible de li far paur amb un chapelàs nier e una crèsta de jau sus la tèsta en chaminant ajuat d’un baston cubert de peu de lop.
Alòrs, se’n anèt fòra de viera. La darriera bastia passaa, après lo quartier dau Chauchaís se botèt tot aquel equipament, e de tira, tracèt chamin. D’aiga n’i èra plus e se chauchava plus ren despuèi longtemps aicí. Mas les lops... Continuèt en direccion dau serre. De lops, ne’n aviá la paur. Mas pensava a la pechòta. “O devo far per ela. Chau qu’i arribèsso”. Aicí fasiá un pauc mai fresc, èra pas un aspre mont au mens.
De luench, de brams de lop. Mas totjorn ren en vista.
E tot d’un còp, fiu de lop! Just darrier lo luec sonat per les ancians “Las ròchas lonjas”, la maire èra au niu (nis).
Una fònt, d’aiga clareta raiava, e sus, una cucha de plantatgi!
Tornèt en viera amb lo plantatgi, un pauc d’aiga e lo sorire.
Un còp aquesta istòria sabüa, les serrenchas e les serrenches anèron en procession per dire mercés au serre.
Per rengraciar lo serre e tots les serres en generau, la viera se nomenèt Serres. E lo serre, eu, se sonèt de la divinitat de l’aiga, Alambrina, que s’èra manifestaa miraculosament aicí. Lo nom dau serre es vengut Arambre dins lo temps.
Despuèi, les populacions localas an totjorn priat les ponches d’aiga permanents importants per lor vita.
La divinitat deviá presar nòstra region vivaroaupencha perqué s’es manifestaa autra part. Dins l’oèst de Gavotina, un Mont d’Alambre se trapa au vilatgi delhs Estables en Velai.
E aüra, au pè d’aquela montanha de la Gavotina de Daufinat, raian fòrça rius (sonats Dada, Chana, Gasona, Fanco, Pijaubèrt, Claret...) que lor sorça n’es totjorn la montanha, les Aups. Dòna de beure en tots. Una richessa per lo país, òi. L’aiga clara.
