(a las desaparegudas de La Setmana... E als companhs e companhas de Jornalet, Ràdio Occitània, Ràdio País, Ràdio Nissa Pantai, Aquò d’Aquí...que donquishotejan cada jorn)
Santa puta, n’ai un confle...
Aquel ac teni dins lo cap dempuèi un briu... Lo vòli mandar a un amic que lucha per manténer un mèdia en lenga nòstra (ajudat urosament per d’unas personas) del temps que los “mercants del temple” se’n foton de lo sosténer e ploran de poder pas ausir: “Sèm victimas del remplaçament bèl” sus BFM TV... Per tot poder diser: “Vous avez vu, ils ont parlé patois sur BFM... Vous allez me dire que c’était pour dire de la merde... Ben non, c’était de la mèrda”.
Puta canha, n’ai un sadol...
De discutir amb la melhora amiga, la sorineta de còr... La que passèt d’annadas d’entendre pas perqué èri “régionaliste dans la Patrie des Droits de l’Homme”. De la veire descubrir Occitània (qu’es pas que fèsta, amistats e escambis) e de l’ausir díser: “Comment tu dis ‘maintenant je comprends’ ?” e d’apondre: “Ara entendi... Mais je peux pas apprendre la langue, chez moi on ne propose que des cours de “perfectionnement”. E coma sap pas díser qu’”adiu”, a pas lo nivèl...
Tron de Diu, ne’n pòdi pas mai...
De voler marcar lo filh dins d’escòlas “immersivas” e de lo veire se faire refusar al motiu de son nom d’ostal e que son paire “quand même, il est critique rapport à nos écoles à pédagogie ‘Freynet des deux pieds’”). De lo marcar dins lo public... De me trapar cap a una regenta que me ditz: “Monsieur, il n’a pas fait occitan à la maternelle, vous savez dans ces cas-là c’est moi qui décide, l’occitan c’est un truc sérieux” e d’èsser obligat d’i tampar lo morre en parlant la lenga... E d’ausir :”A! Vos parlatz... Es pas parièr”... E d’i dever faire remarcar que justament, es perque parli e que soi militant que gausi la préner de cara... Que de parents non occitanofòns, que se serián dich “Tiens, et si on essayait de faire apprendre au petit la langue du coin?” i aurián respondut: “Pardon, Madame, on ne avait pas” e serián partits... Amb una impression pietadosa de l’occitan.
Fan de puta, soi enrabiat
De veire la lenga presa en ostatge... D’aguer d’amics, de fraires que luchan cada jorn per la presentar al monde d’un biais simple: coma l’aiman... Per de concèrts, per de mèdias, per de discutidas e còps beguts, vesi los que d’unes dirián “francimands” arribar a la lenga, dintrar dedins... Puèi la fugir perque son tombats sus... La tribu dels “Tapalucastanh” o la dels “Tapalufontan”... Las pauras colhas que te pronóncian “Paratge e Convivéncia” amb l’accent del papet... Sense conéisser lo sens d’aquelas paraulas, los que te dison “cal èsser sòci d’aquela associacion”, los qu’escupiguèron sus Rosina de Pèira e plorèron ça que la la pèrda d’aquela “granda dòna”... Los que te dison “cal pas diser entau” o “respèctas pas lo patés de papet”... Cresi que n’ai mon confle, e es pas novèl, de los que te dison:
Macarèl es pas plan...
Te diràn de la puncha dels pòts... Los que te dison defendre la cultura... Per non enrabiar pas los qu’an lo pòrtafuèlha.
Se pòdon anar faire mólzer, crucifican la lenga puslèu que de la reviscolar... L’occitan serà pas viu, tant que lo darrièr jacobin serà pas estat penjat... amb las tripas del darrièr occitanista.
